Vandaag planken we over de Poesta’s. Strakker dan strakke strepen over het Hongaarse platteland. Stukken van soms wel veertig kilometer met maar liefst 2 flauwe bochten. Gaaaapp!

Het ontbijt was verassend. Oma zette ons in plaats van koffie lauwe thee met honing voor. Evert noemt de vettige plakken, die mij vaag deden denken aan toast, treffend oliebollenbrood. En het gewone brood was vers… met Kerstmis. De rekening sloeg dan ook geen krater in ons budget. En we waren in een record tempo klaar met ontbijten! Het was leuk om bij oma te logeren.

De hond van oma had zijn poot al omhoog. Hij mikte onmiskenbaar op de groene zak met slaapzak van Evert. Het bejaarde beestje kon gelukkig niet zo snel zodat ik hem nog net op tijd indringend op andere gedachten kon brengen. Evert verklapte me later wat hij anders voor het arme beestje in gedachten had. Ik denk dat ik ze beide een plezier heb gedaan…

Alle Hongaarse dorpen hebben 2 dingen met elkaar gemeen. Ze hebben allemaal tenminste 1 ooievaarsnest, de kerken zijn de duurste gebouwen en de kerkhoven zijn opvallend goed verzorgd. Met name op het platteland zien de huizen er wat shabby uit. De mensen daarentegen ogen over het algemeen modern en verzorgd. Iedereen die we zijn tegengekomen was voorkomend, behulpzaam en vriendelijk. Ons eerste nieuwe land was zeker een succes!

Vlak voor de grens staat er bij wijze van monument een tank in het veld. Ik denk dat ze het me wel kunnen vergeven…

Eindelijk weer zo’n ouderwetse grens. Dat voelt tenminste als vakantie. Compleet met wachtrij, nors kijkende mannen in strakke pakken en paspoortcontrole. De man met de te grote pet vindt mijn zonnebril niet mooi en gebaart ongeduldig dat ik hem af moet doen. De trotse vader die me bij mijn motor opwacht is veel gezelliger. Hij komt niet verder dan Hongaars maar zijn terstond ingeschakelde dochter wel. In uitstekend Engels vertelt ze ons dat ze met een Roemeens gezelschap naar hun Hongaarse cultuur op zoek waren geweest. Roemenen dus die Hongaars spreken. Ingewikkeld. En jammer dat hun ongeduldige buschauffeur ze niet meer tijd kon geven. Misschien reageren ze nog wel op onze site en kunnen we later een keertje afspreken?

De volgende Roemeense vriend maken we op het terras van de kroeg die een winkel blijkt te zijn. Hij is zichtbaar op zoek naar een excuus om bij ons te kunnen zitten. Een prettige vorm van belangstelling. De zo moeizaam geleerde Hongaarse woordjes werken hier niet meer. Daarom zet hij ons met hand- en voetgebaren op het spoor van het zwemparadijs waar we de nacht nu doorbrengen.

Het landschap is hier weer formidabel en ik kijk uit naar de eerste bergetappes die morgen in het verschiet liggen. Nu snel de luiken dicht want door het tijdsverschil raken we vandaag 1 uurtje kwijt.

Hoe noem je jetlag als je op een KTM de wereld over fietst?