Er was eens in een ver, ver, verleden een prachtig hotel met de naam Pers.

De afdeling marketing, of hoe die afdeling toen ook mocht heten, heeft er dagen over getobd; wat moet het symbool van ons prachtige hotel worden? Men had niet zoveel inspiratie omdat destijds de wereld ophield bij de volgende berg. Totdat Knut Pers in hoogsteigen persoon aan de voltallige raad van bestuur, zittende op hun eigen boomstammen, voorstelde om een beer te nemen. Tot zover snap ik em. Het wordt iets minder als je nergens meer kunt kijken zonder beren op je pad te zien. Zelfs op het wcrolhouderdeskseltje. En waarom kijkt die beer niet vrolijk? Vindt je het gek dat het gros van de bezoekers regelrecht in een depressie wordt gejaagd en grommend de dag doorbrengt. Zelfs in de ogen van die arme muzikant zagen we die droeve bereblik.

Met een extra draai van de rechterpols hebben we zo snel mogelijk afstand genomen van al dit (dieren)leed. Het wil echter niet vlotten. Keer op keer worden we van onze route afgedwongen door boomstam ladende vrachtwagens op het bospad of omdat het kaartmateriaal niet overeenkomt met de werkelijkheid. Uiteindelijk besluiten we om een deel van het geplande pad te skippen. Wat resteert is regen, wind en een saaie provinciale weg. Zit die k..beer soms achterop?

 
Gek genoeg schijnt de zon alleen bij het eiland Utoya. Alsof hogere machten het diepe leed van deze voor het leven gebrandmerkte plek proberen weg te poetsen. We worden er stil van. Ik heb al eerder bij Auschwitz gemerkt dat aanwezigheid op de plaats van onheil veel meer binnenkomt dan de som van alle beelden en verhalen.

 
Aangekomen in Oslo checken we in bij het vandrarheim Haraldsheim. Net zoals in Voss is dit een hostel waar je op eenvoudige edoch uiterst praktische wijze de nacht kunt doorbrengen. Anders dan gisteren beweegt de gemiddelde leeftijd door onze komst omhoog. Verfrissend!

Onze vroege aankomst geeft ons mooi de gelegenheid om het leven in Oslo eens goed te ervaren. Vol verwachting en met onbeladen motor trekken we het bijzonder fraaie centrum in. Tegenover de zij-ingang van het Grand Hotel spotten we een prettig terras. Bovendien is er tussen die zwarte auto’s precies genoeg plek om onze fietsen in het zicht te stallen.

Na een eerste cappucino is er opeens leven aan de overkant. Een agent heeft aandacht voor onze motoren. Zouden ze in Oslo ook zo moeilijk doen? We doen vooralsnog net of we gek zijn en wachten af. Een tweede agent verschijnt ten tonele. Misschien verstandig om dan toch maar… schijnbaar ongeinterresseerd slenter ik naar hun kant. “Is this your motorcycle?” wordt mij bits gevraagd, “Yes”. En toen wat nerveus “You have to move it immediately… the president can be here any minute now!”. En toen viel het kwartje… die zwarte wagens waar onze fietsen zo mooi tussenpasten maakten deel uit van een ware politiemacht die ter beveiliging van de bezoekende Zuid Koreaanse president waren uitgerukt. Oeps!

 
We hebben ze maar ff vlot om de hoek gezet. Net op tijd om het hele spektakel vanaf de eerste rang mee te kunnen maken. Een heel kordon motoragenten zoemt op bmw’s aan ons voorbij. Het enige smetje op de gehele vertoning was een politiewagen die pal voor de ingang van het hotel niet meer wilde starten. Dat hilarische vlekje werd door een in allerijl opgeroepen monteur met startkabel weggewerkt. Vervolgens kwam er een peloton koreaanse geheim agenten en daarna kwam het presidentiele voertuig aangezweefd. Dat kleine ventje op de foto is em. Later zagen we hem zowaar nog op tv.

 
Na een vermakelijke wandeling en een heerlijke Ceasar’s salad lopen we terug naar onze fietsen. Naast die van mij is zowaar bijna dezelfde motor geparkeerd. Vidar (II), Noorse ktm eigenaar annex wereldreiziger, meldt zich direct en wat er volgt is een heerlijk gesprek zoals dat alleen tussen motormuizen kan plaatsvinden. Over techniek, aanpassingen en verre bestemmingen.

Intussen raakt Evert aan de praat met het gehandicapte motormaatje van Vidar. Hij raakt onder de indruk van de energie en levensvreugde van deze paradijsvogel en ze bewonderen samen zijn speciaal aangepaste motorfiets. Een soort omgekeerde trike met speciale voorzieningen voor zijn draagbare rollator. Tot hun beider spijt kon hij niet langer blijven en na het uitwisselen van email adressen scheurt hij weg. Evert rekent erop hem in Nederland te gaan ontvangen.

 
Een tweede motorvriend van Vidar meldt zich en we leren dat het leven in Oslo, anders dan de plaatsen die we de afgelopen 2 weken bezocht hebben, veel meer van dat van ons wegheeft.

Eenmaal terug in het vandrarheim bereiden we ons voor op de aanstaande bootreis. Het zwarte niets van onze laatste nacht in het betoverende Noorwegen sluit zich daarna vlot om ons heen…