8.954 km : Niemandsland

blader omlaag

Hier in Almaty worden onze trouwe tweewielers weer vertroeteld door geschoolde KTM mijnheren. Vanaf Griekenland was er geen dealer te vinden en hebben we alle noodzakelijke onderhoud en reparaties zelf mogen doen. En daar zijn we best behoorlijk trots op! Aanvankelijk was de werkplaats van Agent Orange verboden terrein voor kijkende klanten. Om 10 uur stonden we voor dezelfde deur die pas 12 uur later weer op slot ging. Een stevige klus voor het driekoppige gezelschap die mij uiteindelijk toch maar lekker mee lieten sleutelen. Hierover later meer maar nu eerst terug naar Turkmenistan!

Omdat we geen tijd voor kilometers door Iran hadden en de benodigde papierwinkel behoorlijk kostbaar was hebben we voor een boot over de Kaspische zee gekozen. Het zal de trouwe lezer niet ontgaan zijn dat deze bootreis vanuit Baku naar Turkmenibashi allerminst soepel verlopen is. Een bootreis van pak-em-beet 8 uur heeft ons 3 dagen gekost. ‘Shit happens’ zul je zeggen. Jullie willen toch avontuur? Da’s helemaal waar maar toch best lastig als niemand je in een voor ons begrijpelijke taal kan vertellen waarom je midden op zee rondjes aan het varen bent. De wind was te hard en de golven te hoog vertelde een oudere man die zichtbaar autoriteit genoot onder de andere vrachtwagenchauffeurs. En dat, lieve kijkbuiskinderen, terwijl de zee om ons heen zo glad was als de visvijver van de buurvrouw.


 
Ik lig in bed te lezen als de scheepsmotoren langer grommen dan ik gewend was. Als ik me buiten onder de helderste sterrenhemel waag zie ik de intussen zo bekende Azerbeidzjaanse kust langzaam in de verte verdwijnen. We zijn op weg! Bij het ontbijt kunnen we Turkmenistan door de patrijspoorten zien als er een zucht van verontwaardiging opstijgt uit het inmiddels vertrouwde groepje vrachtwagenchauffeurs. Het anker gaat uit en we mogen niet voor het eind van de dag afmeren. Geen plaats aan de kade. Tijd voor een paar kleine klusjes aan de motor.

DSCF1385
Voordat we van boord mogen zijn er natuurlijk formaliteiten. Zo krijg je jouw paspoort pas terug als er een bijdrage voor ‘the bridge’ wordt voldaan. En dat terwijl we die aan de andere kant van de plas ook al hadden betaald. Ik vermoed dat het om havengelden gaat want een brug hebben we aan beide kanten met de beste wil van de wereld niet kunnen ontdekken. Het is mooi dat wij als buitenlandse gasten voorrang krijgen. Een beetje jammer dat de laadklep pas naar beneden gaat als iedereen betaald heeft. Ach wat. Het is iedere keer weer een sensatie als je voorwiel een nieuw land inrolt. Al is het deze keer onder militaire begeleiding. Het feest kan beginnen!

Ook aan wal krijgen wij vriendelijke vreemdelingen uit verre landen weer voorrang. Ik telde maar liefst 9 loketten die allemaal bezocht moesten worden. Grote petten, stampende stempels, militaire tenues en tussendoor telkens naar de kassa. Het lijkt de normaalste zaak van de wereld. Gelukkig verschijnt onze gids en redder Shamurad opeens ten tonele. Hij redt Ronald uit een steeds moeilijker wordend gesprek met een professionele pennelikker. Sham spreekt alleen Russisch maar weet ons met gebaren en gezichtsuitdrukkingen efficiënt naar de uitgang te manoeuvreren. Nauwelijks bekomen van de verbazing plof ik in het beddegoed. Onze eerste nacht in het land van Kafka waar met ijzeren hand geregeerd wordt en het gebrek aan vrijheid in de ogen van de mensen te lezen is.

IMG_2695
 
Om aan een visum te komen voor Turkmenistan moesten we een arrangement boeken en onder begeleiding van een plaatselijke gids door het land reizen. Zoals je hierboven kon lezen zat het met de gids wel snor. Dat kan ik niet zeggen van zijn bitsige bazin Antonina. Bij het ontbijt gaf ze ons al telefonisch te verstaan dat het programma gewijzigd was. Door een wel zeer recente wijziging in de wet mochten we opeens niet met eigen vervoermiddel naar de Yangikala Canyon. Nee… wij stevige manspersonen werden geacht met z’n drieën knus op een veel te kleine achterbank plaats te nemen. En zo kwam het dat ik achterbleef in een hotel en de eer (en de fysieke ruimte) om 600km te hotsebotsen aan mijn collega reizigers heb gelaten. Ik zag de terugweg met aansluitend een middag knallen naar Ashgabat niet zitten. Tussen mij en Antonina van Stantours is het nooit meer goedgekomen. Ze boorde me niet alleen een de Canyon door de neus maar vroeg zonder blikken of blozen 30 dollar meer voor de kamer dan in het hotel aangegeven was. Achteraf vroeg het karige kreng aan onze diplomaat Ronald waarom die heren zo agressief waren…

Het was de eerste keer sinds ons vertrek op 1 mei dat ik alleen was. Aanvankelijk voelde ik mezelf wat ongemakkelijk. Zou het wel veilig zijn om alleen de stad in te gaan? Volgens de lieftallige dame aan de balie wel. Mijn eerste doel was een internetcafé om deze blog aan te vullen. Kunt u een taxi voor me bellen? No! Waar kan ik dan een taxi vinden? No! Na een korte doch pijnlijke stilte legt ze me vervolgens vriendelijk in onberispelijk engels uit dat er geen taxi’s zijn in Balkanabat. Een medewerker van het hotel loopt met me mee en leert me hoe je buiten aan de weg je arm schuin omhoog houdt. Binnen een oogwenk stopt er dan een auto die je voor een habbekrats naar de gewenste bestemming brengt. In mijn geval twee opgeschoten tieners die me onder het genot van een geluidswal turkmeense rockmuziek keurig op de stoep van het internetcafé droppen.

Het internetcafé ziet er puik uit. Achteraf bezien misschien wel een tikkeltje te puik. Allemaal nieuwe computers en twee parmantige dames die, zoals ik al ergens gelezen had, eerst mijn paspoort wilden hebben. Als enige klant stroop ik mijn mouwen enthousiast op en begin te tikken. Op het scherm flitst kort de thuispagina van mijn blog op de voet gevolgd door een wazige maar hardnekkige foutmelding. Andere computer misschien? Wat ik ook doe ik kom geen steek verder. Hoe vaker de melding op de schermen komt hoe glaziger de dames gaan kijken. Facebook? Mag niet in Turkmenistan! YouTube? Kan niet in Turkmenistan! Of ik wel eerst even wil betalen voordat ik mijn paspoort terugkrijg… en dan snap ik opeens waarom die computers en de dames zo nieuw zijn.


 
De hoofdstad Ashgabat is onbeschrijfelijk en surrealistisch. Een soort Disneyland voor grote mensen maar dan anders. Kosten noch moeite zijn door de dictators gespaard om de illusie van schoonheid te scheppen. En dat terwijl de bevolking moet leven van vrijwel niets. Stel je een riant opgezette stad voor met uitsluitend glanzend witmarmeren flatgebouwen, protserige gouden beelden, enorme monumenten, parken en paleizen. Overal waar je kijkt pracht en praal maar nergens mensen. Er loopt vrijwel niemand op straat! Behalve dan die politiepetten op iedere hoek of de spionerende boomklevers met fluit die herrie maken als je een poging doet om ergens een foto van te maken. Zoveel moois en geen mens of mogelijkheid om ervan te genieten. Binnen de kortste keren werden we als staatsgevaarlijk aangemerkt en werd onze komst per intercom doorgegeven aan de pet op de volgende hoek. Wat een wereld! Het zoveelste leermomentje van deze trip; vrijheid is echt niet vanzelfsprekend.


 
Diep in de Karakum woestijn ligt de poort naar de hel. Een enorme krater met een aardgasvuur dat al onafgebroken sinds 1971 brandt. De krater zelf heeft een ongekende schoonheid maar de wegen ernaartoe vormen wat mij betreft die hel. Gegrild door een verzengende woestijnzon in gevecht met het meest grillige wegdeksel dat ik ooit gezien en gevoeld heb. Voortdurend op zoek naar een toefje asfalt tussen de scheuren en gaten. Vierhonderdvijftig kilometer lang!


 
Een lokale woestijnbewoner herinnert ons aan les 1 van ome Berrrt. In het rulle zand moet je de bandjes leeg laten lopen jongens! Niet dat daarmee de laatste 12 kilometers een makkie worden met onze mastodonten maar altijd beter dan lopen niewaar? En het maakt de euforie des te groter als je dan eindelijk op eigen rubber over het randje van de krater kunt kijken! De volgende morgen kan ik de local op een bijzondere wijze bedanken. Gewapend met plakkers en pomp help ik hem met het bijlappen van zijn lekke achterband. Onze eerste! En daar moeten we niet al te luchtig over doen!

Turkmenistan is een beetje zoals Rivella; een tikkeltje vreemd maar wel lekker. Ashgabat binnenrijden met de koperen glans van de ondergaande zon in de witmarmeren gevels was onwerkelijk mooi. De vuurzee van Derwaze in het decor van de Karakum woestijn en de glasheldere sterrenhemel zijn ontegenzeggelijk om nooit te vergeten. Welk een schril contrast met de gruwelen van een totalitaire politiestaat en de angst en armoe van de mensen. Een precaire balans.

Ik prijs mezelf gelukkig om jou erover te mogen vertellen.

DSCF1527
 
Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door

14 Reacties

  1. In vrijheid te leven is bij ons zo vanzelfsprekend, dat we vaak vergeten hoe het er elders toe kan gaan. Besef hoe bevoorrecht we hier zijn en waardeer en geniet van de dingen die we hebben en verlies geen quality time aan de dingen die we missen….
    Te snel belandde ik weer bij de laatste regel van je blog. Vandaar dat ik nu al uitkijk naar je volgende verslag. Geniet en blijf gezond.

  2. Bedankt voor het wederom delen van je ervaringen. Zoals altijd, leuk en interessant om te lezen.
    Succes verder met de trip en blijf heel.

  3. Wat een bijzondere ervaringen toch. Mooi en avontuurlijk omschreven. Het leest als een boek. En dat vrijheid niet zo vanzelfsprekend is, is een ware eyeopener in jouw verhaal. Over vrijheid gesproken…..In NL wordt het steeds gekker met actiegroepen, nu weer één die tegen bepaalde attracties in de Efteling is. Hoe bizar gaat het nog worden?

    Doe voorzichtig en geniet van alles dat mooi is!

  4. Wat een super verhaal en wat een bizar mooie foto’s! Het schip over de Kaspische Zee ziet er behoorlijk nieuw uit. Veel doorzettingsvermogen voor wat nog komen gaat en hou vooral vol!

  5. Wilco and friends,
    Dank voor de prachtige verslagen die je heel boeiend en met humor schrijft,inderdaad lang leve onze vrijheid en het feit dat we ons met bv de efteling bezig kunnen houden want dat is ook vrijheid, het gezeur en gezeik in Holland over futuliteiten ,in Turkmenistan is dat dus wel wat anders heerlijk dat we op deze manier bij de les blijven !
    Ik kijk uit naar het volgende verslag , knuf van Wil.

  6. Dat sommige mensen alles achter zich laten om ergens anders wel vrij te kunnen zijn is dus niet zo gek. Wat is de mens toch een fijne soort…

  7. Jij prijst jezelf gelukkig om erover te kunnen schrijven, ik prijs me gelukkig dat ik jouw avontuur – van zo dichtbij en toch ver weg – kan meemaken.

  8. Mooi verhaal weer! Het is voor de achterblijvers wel fijn om dingen achteraf pas te lezen. In de wetenschap dat jullie allen nog alive & kicking zijn. Ha, ha…ik verheug me op je volgende avonturenbeschrijving!

  9. Tja,

    Bij ons zouden de glazen ruiten van het “bushokje” allang in diggelen zijn gegooid en de mooie gebouwen volgespoten met graffiti…. over vrijheid gesproken.
    Maar wat een prachtige avonturen en sprekende foto’s.

  10. Fantastisch verhaal weer. Misschien even sommige dingen iets minder beschrijven voor het geval er iemand meeleest die dit geen positive opvatting/mening vindt? De “petten” zouden wel eens anders kunnen reageren.
    En ja, dat is de contradictie in terminus. Wij zijn gewoon te vinden en te schrijven.
    Nu, wel weer opmerkelijk hoe jullie zonder hindernissen verder komen. Succes en gezondheid voor het vervolg van jullie tocht.

  11. Wat een boeiend verslag!
    Dank hiervoor…
    Indrukwekkend ook werelden die ik niet ken en door jullie een beetje dichterbij komen.

  12. Prachtige foto’s! Bedankt weer voor je boeiende en spannende verhaal. Ook ik kijk uit naar het vervolg. Succes!

Gesloten voor reacties