9.924 km : Samarkand, Uzbekistan

blader omlaag

De douane in Kazachstan heeft het druk, zooo druk. Ik stel me een enorme hal naast het vliegveld van Almaty voor met onafzienbare hoeveelheden kleine doosjes. En in een van die ienemienemuttige doosjes zitten de allengs ingevlogen uitlaatringen van Millie. Al 6 dagen knus bij elkaar op Kazakse bodem. Was er maar iemand die een tipje van deze staatsgeheime sluier kon oplichten. Zelfs die mijnheer van UPS niet. Hij had er nog met sierlijke letters SPOED op geschreven.

Ach het leven van douane mijnheren gaat natuurlijk niet over rozen. Zoals die vriendelijke petten in Turkmenistan. Toen het tegen etenstijd liep kreeg iedereen haast. Lachend klapten ze de slagboom ferm achter ons dicht. Wij lachten gezellig mee… totdat we het potdichte hek aan de overkant zagen. Twee ronkende motoren en een knalgele landrover. Gevangen in niemandsland. Een land dat zelfs niet eens op ons lijstje stond.

IMG_2106
 
Na het bietsen van drinkwater bij de grenswachten aan beide kanten werd er kordaat kwartier gemaakt. Tenten, tafels en stoelen werden uitgeklapt en eigenlijk miste alleen ons koele biertje. Het werd zelfs gezellig toen er een tot de tanden gewapende patrouille verscheen. You have to go… military zone! Alsof we een kant uitkonden. Pas toen we hadden uitgelegd dat we net aan de maaltijd waren begonnen kregen we begrip. Eten is hier heilig. En dus kropen de in stemmig groen geklede heren weer de bosjes in om zich te wapenen tegen de echte vijand. Wel zo handig; met zoveel bewaking hoefde de motor immers niet op slot.

In Oezbekistan bulkt iedereen van het geld. Mensen smijten met duizend som alsof het niets is. Best sneu voor ze dat het dat eigenlijk ook niet is. Een enkele euro is 3.600 Oezbeekse som waard en als je wisselt op de zwarte markt krijg je zelfs nog 30% meer. Het grootste biljet is 1.000 som zodat je met hele stapels in je zak loopt. Wisselen op de bazaar is een beetje schimmig maar bevalt me beter dan in een winkel waar een betrouwbaar uitziend dametje met de eerste dag te slim af was. Schalkse mannekes met plastic tassen vol met geld weten jou vanzelf te vinden. Deze vingervlugge vrienden hebben het tellen van biljetten tot een hogere kunst verheven. Stevig vasthouden dus die euro’s totdat jij ook happy-de-peppie bent.


 
Khiva, Buchara en Samarkand waren ooit bloeiende handelssteden op de zijderoute naar China. Om oude tijden te laten herleven en ons als moderne Marco Polo’s te voelen helpt de miep in mijn helm ons er ook naartoe. Meteen als we Khiva binnenrijden staan er twee jongemannen wijds te gebaren. Of wij willen slapen in het beste guesthouse van de stad? Na het drinken van een lekker koel biertje op hun terras met uitzicht op de oude stad moeten we ze het grootste gelijk gunnen, geven we de coordinaten door aan de Brutus boys en gaan onze trouwe rijdieren voor 2 dagen op stal.

Na de kilometers komt de beloning. Zoals de paarden van Marco vroeger haver en verzorging nodig hadden zo zijn onze ijzeren paarden aan onderhoud toe. Verse olie, nieuwe filtertjes erin, luchtfilters reinigen, kleine reparaties enz. Ready to Race betekend bij KTM vooral rijgenot en iets minder onderhoudsgemak. Voor deze betrekkelijk eenvoudige vertroeteling moet namelijk de halve machine uit elkaar. Geen punt want daarvoor hebben we getraind met de mannen van RB Motoren in de Bilt. De bikkels die ook op afstand altijd voor ons klaar staan.


 
Het guesthouse in Khiva had zo’n stoel die eigenlijk een tafel was. Meestal zijn ze vierkant, bedekt met tapijt en zo’n 3 meter doorsnee. Je ziet ze overal en de lokale bevolking wordt geboren met elastieken ledematen die ze in allerlei hoeken onder hun lichaam kunnen buigen. Zo zie je ook overal mensen uren lang ontspanning vinden op hun hurken. Voor de gemiddelde reiziger zoals ik is die zithouding al bijna onmogelijk en voor de enkeling die het per ongeluk voor elkaar krijgt zeker niet lang vol te houden. Vandaar dat die tafelstoelen in guesthouses meestal leeg zijn. Voor ons gastgezin geen probleem. Als ze een volle bak hadden sliepen ze gewoon buiten onder de sterren op die tafel. Eerst zitten pa en ma dan verliefd op de schommelbank om zich vervolgens romantisch keuvelend naar de tafel te bewegen. Heerlijk om te zien. Simpel geluk in de puurste vorm.


 
Wat ook tof is van zo’n guesthouse is dat je andere reizigers ontmoet. Zoals Jan die met het openbaar vervoer door Uzbekistan aan het reizen was of Hans en Anja die hun zeilboot na een reis om de wereld hadden ingeruild om een camper te kopen om het daarmee over land allemaal nog eens dunnetjes over te doen. Of neem de Ukrainsche motormuis Mikle en zijn maatje waarmee we de lotgevallen van gemotoriseerde tweewielers tenminste echt konden delen. Beproevingen zoals de tocht van Khiva naar Bukhara; 450km kaarsrecht asfalt snijdend door de zinderende hitte van de woestijn. Bij een temperatuur van meer dan 44 graden celcius is het alsof iemand de hele dag met een föhn op je gezicht aan het blazen is. Je kunt erover vertellen, je kunt het opschrijven maar je deelt het pas echt met een andere malloot die het ook overkomen is.


 
Uzbekistan heeft de naam om iedere reiziger vaker naar het toilet te krijgen. Niet dat deze vaak onwelriekende gelegenheden nu bezienswaardigheden zijn maar kloppen doet het wel. Ook mijn afvoer was danig van slag. Wees gerust; ik bespaar jullie de details. Weet alleen dat ik deze keer ’s nachts ook flink kilometers heb gemaakt. Te voet en op de tast in het donker. Toen het ochtendgloren ons wederom aanspoorde om de reis naar Samarkand aan te vangen was ik deze keer wat minder enthousiast en zwaaide mijn rechterbeen wat minder soepel over het die dag wel erg harde zadel.

Na een paar uur hostsebotsen over het zwaar gehavende asfalt werd het weer lekker warm en begon er van alles voor mijn ogen te draaien. In het eerste de beste plaatsje ben ik van de motor op een bankje gerold om het visuele en lijfelijke geweld tot bedaren te brengen. Binnen een oogwenk dienden zich hulptroepen aan. Een lokale ondernemer spoorde zijn dames aan om van een paar banken in zijn restaurant een bed maken, ons van koel water te voorzien en voor Milko een kip aan het spit te rijgen. Wat er verder gebeurd is weet ik niet. Ruim een uur later ging voor mij het leven pas weer verder.


 
Later die dag heb ik nog ergens op zo’n vierkante tafel een dutje gedaan en uiteindelijk bereikten we de stoffige stadsgrenzen van de volgende mysterieuze stad. Meteen na het afstappen ben ik gevlucht in het bevrijdende duister achter mijn oogleden. Omdat Samarkand het waard is hebben wij motormannen een extra rustdag ingelast. Voor Milko een gewilde gelegenheid om wat ellende met zijn fiets te adresseren en voor mij de rust om te recupereren.

Het voelde als- en bleek achteraf de enige juiste keuze.

DSCF1582
 
Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door

12 Reacties

  1. weer mooi beschreven. het is en blijft een vakantie. maar niet zo een uit vele. niet alleen de machines worden moe, maar de mannen ook. stiekum hoop ik dat dit de korte aantekeningen zijn die je voor ons aan het papier toevertrouwd, maar dat je op een later tijdstip de volledige versie gaat publiceren. driekwart zit er op. het plannen wordt nu steeds makkelijker? als er wat ruimte is om extra te genieten met de lokale bevolking, pak die dan. een goed verhaal, een glimlach, of samen aan de thee. alles kan een mens gelukkig maken. en herinneringen gaan heeel lang mee. succes toegewenst voor het laatste deel.

    Bert

  2. Hé bro, hou je wel je eigen gezondheid in de gaten. Ik wil je nog langer zien. Nog veel suc6 voor de laatste maand.

  3. “Your package is awaiting release from the clearing agency”.
    Dat is de mededeling die UPS al zo’n kleine 14 dagen verstuurd. Hieruit blijkt dat “Priority” in dit deel van de wereld blijkbaar iets anders inhoudt dan bij ons. Waarschijnlijk komt het pakketje aan als je weer thuis bent.
    Je wederom voortreffelijk verwoorde reisverslag geeft aan dat deze Big Trip zijn sporen na laat. Naast de vele unieke indrukken zijn er ook heel veel ongemakken. Bedenk echter dat de opgedane indrukken je voor altijd bijblijven. De rest ben je snel weer vergeten.
    Veel plezier nog voor de volgende grote etappe en hou je taai. Dat geldt natuurlijk ook voor de hele crew! Ik kijk al weer uit naar je volgende blog!

  4. Gaaf weer, en minder leuke momenten, maar ontdekkingsreizigers hadden minder middelen dan jullie.

    Leuk weer om te lezen.

    Succes met de reis

  5. Volhouden heren en mmmm smullen van de korte verhalen. Hopelijk heeft Wil een groot dagboek om later te delen en inderdaad een goed verhaal en bijzondere gewone mensen blijven je een leven lang bij 🙂 memories mmmmmmm

  6. Weer een mooi verhaal over een belevenis die ze je nooit meer afnemen.

  7. Hey maat, wel eens versleten tandwielen gezien. Maar zo?? Ik hoop dat man en machine nu weer opgeladen zijn. Kunnen jullie er weer vol tegen aan om Japan te bereiken. Lijkt me wel een uitdaging nu. Hou je taai jullie en veel voorspoed nu, Groetjes Detto

  8. Wat zul jij afvallen na zo’n ervaring, sterkte nog een maand en dan mag je je weer vervelen in Nederland en moet je echt een Föhn gebruiken.

  9. Hoewel tof om te lezen….tegen de tijd dat je compleet afgedraaid op een bank stort van pure vermoeidheid zeg ik….: pas op laat de vermoeidheid je niet kisten. Denk aan jezelf en Ana en Ricardo en alles wat je lief is. De prachtige reis die je nu maakt is geweldig en heroïsch en zoiets willen alle goede vrienden in deze wereld wel met elkaar beleven. Ik ook ,met mijn goeie maatjes Peter Cor en Leen. Maar pas op Wilco! Drijf het niet te ver door. Veel plezier, kom heel terug!
    Gort. Sjaak

  10. Hoi Wilco!
    Wat kan je toch leuk schrijven!! Hoop dat het beter met je gaat. Geniet ze!
    Groetjes Timo en Sophia

Gesloten voor reacties