17.842 : Ulanbataar, Mongolië

blader omlaag

Na een korte nacht met de luxe van een fatsoenlijk bed en een ditto te hachelen ontbijtje snellen we onbepakt naar de overblijfselen van het Erdene Zuu Khiid klooster.

Ooit werden de grenzen van dit enorme complex bewaakt door stenen schildpadden; als symbolen van oneindigheid. In die tijd zou ik omringd worden door 60 tot 100 tempels. Vandaag zelfs met veel minder nog steeds een indrukwekkende plek. Ik zou zeggen; bekijk de beelden en geniet mee.

Terwijl mijn ogen al het moois verslinden en ik in gedachten leef in deze oude hoofdstad schuifelt een stokoud vrouwtje in mijn richting. Ze raakt me voorzichtig aan. In haar diepe ogen lees ik meer leven dan zij er nog mee ziet. Helaas is mijn Mongools te stoffig om met haar of haar begeleidster van gedachten te wisselen. Ze mompelt iets dat voelt als duizend woorden. Fijn dat Allert het moment een beetje voor me heeft kunnen vangen. Dit zijn de ontmoetingen die er toe doen.


 
Terug naar de Yurt en opzadelen voor de laatste vierhonderd kilometers naar de hoofdstad Ulanbataar. De Brutus boys denken aan een overnachting in Mongol Els, een nationaal park onderweg.

Voor ons zijn de laatste kilometers daarvoor te spannend. Niet vanwege het weer of een gebrekkig wegdeksel maar onze motoren schreeuwen om aandacht. Ondanks de speciaal aangeschafte geharde achtertandwielen hebben ze minder tanden dan een ouwe kluizenaar. Volgens de kenners hadden die de hele reis makkelijk moeten halen. De realiteit is weer eens weerbarstiger. En dan is er natuurlijk de uitlaat van Milko die zijn klapkuiten weer ongewenst verhit. In Ulanbataar is sinds Almaty weer een heuse KTM dealer waar we de zo gewilde onderdelen een week geleden hebben besteld. Dus wij brommen ff lekker door om klus- en rusttijd te winnen.

De weken op de steppes hebben ons glad doen vergeten waarvoor een stoplicht ook alweer diende. Dat was niet het geval bij die agenten in wiens aanzien Milko een strakke streep door rood trok. Achteraf konden ze er ook om lachen. Ulanbataar begint goed; niet eens een prent!

Net zoals in Baku leidt navi-Truus ons naar een woonwijk waar in de verste verte geen KTM dealer te bekennen is. Een vriendelijke voorbijganger belt voor ons het nummer dat we hem gebarend laten zien. Luttele minuten later stuift Bolt de straat in op dezelfde KTM als wij. Of we hem maar willen volgen. En geloof me, dat is makkelijker gezegd dan gedaan…


 
Bij Storm motors maken we kennis met KTM opperhoofd Amarsaikhan. Hij legt via zijn neef Bolt uit dat ze vanwege de feestdagen pas vandaag ons mailtje hebben gezien. Miljaar! Weer geen onderdelen! Hoewel… hij kan wel iets bedenken. Met wat kunst en vliegwerk moeten andere kettingen en tandwielen ook passend gemaakt kunnen worden. Zondag gaat zijn beste monteur ermee aan de slag. Voor nu regelt hij meteen een hotel voor ons en morgen mogen we de hele dag zelf sleutelen in zijn werkplaats. Top!

Soms is het heerlijk om weer even in de aangename drukte van een stad te vertoeven. We schuiven gewillig aan in restaurant California, de lokale hotspot voor expats en anderstaligen. Malse biefstuk, knapperige frieten, ijs en een serieuze cappuccino. Wat kan het leven van een razende reiziger soms toch geweldig zijn.


 
Bolt, onze Mongoolse Valentino, neemt ons wat later dan gepland op sleeptouw naar de wasserette en trakteert ons op een lunch in California. Hij zit in de mijnbouw business. Twijfels dringen zich op als ik even later aan zijn baas wordt voorgesteld. Een markant karakter, geboren in Antwerpen uit een Italiaanse moeder en Bulgaarse vader. Een Marco Polo anno 2016 met dominante Italiaanse genen. Compleet met Russische bodyguard die uitsluitend van zijn zijde wijkt om een theezakje te halen bij de buren. De mijnen zijn hier vast reuze spannend.


 
Na de lunch trekt Bolt een strakke streep van 10km richting werkplaats aan de andere kant van Ulanbataar. Daar laten we onze handjes flink wapperen en met resultaat; luchtfilter gereinigd, brandstoffilters en pomp gecheckt, nieuwe seal in het achterwiel en het restant van wat ooit een tandwiel moet zijn geweest verwijderd. Nu de Brutus boys ook binnen zijn wordt het daarna een gezellige avond in downtown Ulanbataar.

Vandaag is Bolt niet te laat. Hij komt gewoon helemaal niet. We wandelen naar de dealer maar op zondag is daar geen levende ziel te bekennen. Wat nu? We zullen toch naar de werkplaats moeten maar weten geen adres. Terwijl Millie zijn hand ‘Turkmeni taxi style’ met gestrekte arm op en neer beweegt bedenk ik mij dat er een spoor van gisteren op de Garmin moet staan. Met gierende bandjes komt er een ienie mini autootje met een alleraardigste Mongool tot stilstand. No English… maar stap maar in. Ik toon hem mijn Garmin met de woorden ‘Follow the machine’. Hij snapt het. Of toch niet? In ieder geval gaat het gas erop en spurt het vehikel enthousiast in wat de juiste richting zou moeten zijn. Onderweg stopt hij regelmatig, draait daarbij soepel zijn raampje omlaag en vertelt iedere voorbijganger en straathanger wat hij nu weer meemaakt. Een stel maffe buitenlanders die een lift willen maar niet weten waarheen… Halverwege de rit krijg ik zijn klevende telefoon in mijn handen gedrukt. Uit de oorschelp galmt gebroken Engels. Zijn dochter snapt ook al niet waarom we geen adres weten. ‘No problem, tell papa to follow the screen’. Ik vertel haar maar niet dat het laatste streepje van de batterij al staat te knipperen. Gassen met die minibak!

Om de hoek van de garage gaat de rem er bruusk op voor het stopteken van een agent. Verschrikt kijkt ik Millie aan. Zo dicht bij ons doel! Onze chauffeur neemt afscheid met een knaller. Trekt zijn eigen politiepasje en vermaakt zijn collega met het hele verhaal. Te flabbergasted om aan een foto te denken nemen we afscheid en gaan we weer lekker aan de slag.


 
De specialist blijkt de vader van de KTM baas te zijn. Prima! De voortandwielen worden afgevlakt omdat ze niet in de smallere ketting passen. Om onze achterbruggen te sparen worden de tandwielbouten afgeslepen omdat ze niet verzinken in de vervangende tandwielen. Ook de uitlaat van Millie wordt wederom provisorisch opgelapt. Wat ze aan onderdelen missen compenseren ze ruimschoots met handigheid! Ons kan het niet bommen. Hiermee halen we Tokyo wel.

Morgen gaat Brutus onder het mes. Hebben wij eindelijk een rustdag. Ulanbataar… we smullen ervan!

4 Reacties

  1. wat een kleurrijke foto’s!!! Mooi stuk, 1 spelfout (humor)
    Liefs (juf) Leoni

  2. Wederom weer smullen van de foto’ en verhalen! Top!!

Gesloten voor reacties