Vandaag worden de plannen aangepast. Als we zaterdagmorgen in Biarritz mijn buitenbandje willen scoren hebben we alleen deze vrijdag nog om de benodigde 650 kilometers onder het rubber door te laten rollen. Dat wordt dus weer snelweg boenderen. Mijn minst favoriete hobby.

Onderweg treffen we een kudde engelse motorrijders die vers van de boot in St Malo zijn gerold. De oudste van het stel vertelt trots hoe hij door zijn zoon en zijn maten is meegevraagd. Zijn ogen glinsteren als hij me zijn oude Yamaha aanwijst. Er staat hem vast veel moois te wachten als hij de Pyreneeen ermee gaat ronden.

 

We doen een Franse lunch avec du pain, du brie et jambon het geheel op gepaste wijze gesneden met een leatherman en geserveerd op mijn kofferdeksel. We nemen daarvoor plaats naast een tweede ‘old geezer’ die ook met zijn chopper uit Engeland is komen varen. Als Durk hem vraagt hoe het gaat volgt er een kordate ‘Couldn’t be better’. Hij genoot zichtbaar van zijn solo trip naar zijn neven in de buurt van Biarritz.

 
De derde senior treffen we op de buzzing boulevard van Biarritz. Kort voor het ondergaan van de zon jumpt Claude Thetaz uit zijn auto om de plaat van de dag te schieten. Als gepokt en gemazeld fotograaf weet hij als geen ander het bijzondere licht van dat moment te waarderen. Vandaag zijn wij zijn model en tovenaarsleerling tegelijk. Maar bovenal kan hij bij ons zijn praatje kwijt. Dat blijkt belangrijk voor hem nu zijn vrouw die gebukt gaat onder alzheimer hem dat genoegen steeds minder biedt. Wederom een mooie ontmoeting.

Naast onze motoren staat een Zwitserse surfer dude uit Basel geparkeerd. Als we hem vragen of hij een geschikt hotel heeft gevonden wijst hij op zijn auto. De aluminium folie moet nieuwsgierige blikken en de warmte buitenhouden. No problem, zolang de waves maar blijven komen.

En zo vallen wij reizigers allemaal voor de charmes van Biarritz.