11.558 km : Sari Tash, Kyrgistan

blader omlaag

We doen onze stinkende best om de lange kilometers van het oneindig ogende Siberië te verslinden. Omdat het decor niet wijzigt heb je meer tijd voor jezelf. Tijd om de film waarin we zitten nog eens in je helm terug te draaien. Hoogtepunten maar ook dieptepunten. Van de Pamirs heb je er nog een paar tegoed;

Het aanvankelijke plan was de zuidelijke route. Op papier een voortzetting van de vorige dagen. Hetzelfde onder de wielen, hetzelfde voor het oog. Is dat wel wat wij willen? Linksaf over de Pamir Highway winnen we tijd, sparen we onze machines en krijgen we misschien de gelegenheid om serieus van al dat moois om ons heen te genieten. Een nobrainer voor de motormannen. Niet voor Brutus. Zijn stuur wilde even moeilijk naar links. Iedereen kan er mee leven. We gaan tijdelijk uit elkaar.

DSCF1741

Het is alsof er een deken van kalmte over ons neerdaalt. Moeten wordt kunnen. Op ons dooie gemak rollen we ons rubber de bergen in. Het asfalt van de M41 verleid ons hoger en hoger. Ontvoert ons naar een wonderbaarlijke wereld die simpelweg niet te vangen is in schrift of beeld. Gewapend met een schoonheid die slechts overtroffen wordt door de schaal ervan. Als passerend mens voel je jezelf nog kleiner dan je in deze werkelijkheid eigenlijk al bent.

In de homestay bij Bolonkul begin ik het te voelen. Een intens verlangen naar fatsoenlijk eten, sanitaire verbetering en een minimale hoeveelheid luxe. Nooit gedacht dat het gebrek daaraan mij zo zou kunnen raken. Mijn balans is verstoord. Gelukkig houdt de weelde in mijn ogen me op de been.


 
Bij het vertrek uit Murgab gaat het echter gruwelijk mis. Door een communicatiefout verkeer ik in de waan dat Milko voor me rijdt. Als ik meer dan halverwege de weg naar Karakul van Ierse reizigers begrijp dat er niemand voor me zit is het inmiddels te laat. De resterende benzine in de tank maakt een terugkeer onmogelijk. Alleen de afstand tot ons dagdoel is nog te halen. Op de hoogste top waar mijn motor me ooit gebracht heeft beleef ik het dieptepunt van mijn reis. Ik heb mijn motormakker in de steek gelaten. Waarom ben ik niet eerder omgekeerd? Retour naar de plek waar we elkaar het laatst gezien hebben. Zoals verantwoordelijke motormannen dat horen te doen.

IMG_2370

Intussen moet Milko kiezen. Tussen een onzekere weg voorwaarts of het blussen van de toorn der Brutusboys. Het was immers de bedoeling geweest elkaar al eerder te ontmoeten. Woede, twijfel en visueel genot zijn deze dag innig met elkaar verstrengeld. En zo komt het dat ik de nacht gescheiden van de fellowship in de meest karige homestay temidden van het absolute niets van Karakul
doorbreng.

Eerst dacht ik mijn tent naast het prachtige meer op te zetten totdat een allervriendelijkste Pamir passant mij waarschuwde voor de extreem lage nachttemperaturen op deze hoogte. Nu moet je weten dat ik sowieso niet veel overreding nodig heb om af te zien van kamperen dus ik ging voor het enige overblijvende alternatief; de homestay. Een feest voor alle zintuigen.

Neem nou de badkamer; een houten hok op het achtererf met uiterst beperkte afmetingen, een gloepend hete potkachel met 2 bakken water. Schoon en vies. Ik kan met de beste wil van de wereld het verschil niet ontdekken. Dit idyllische geheel wordt gecompleteerd door een penetrante mix van verse- en verbrande geitestront die je neusvleugels streelt. Ik vlucht al snel doch ongewassen naar mijn slaapvertrek. Een vierkante ruimte met tapijt en een paar flinterdunne matrassen uit het jaar prik. En dan het zand. Overal zand. Vluchtig als stof en als door een magneet aangetrokken door je kleding en alles wat daarin zit. Waarschijnlijk had ik voor de kou in de tent moeten gaan.


 
Marcel en Tineke delen mijn feestvreugde. Zij zijn net zo lang op weg als wij maar dan op de fiets. Ik kwam ze eerder op de dag al tegen terwijl ze volop in gevecht waren met de elementen. Samen nemen we ’s ochtends een bakkie koffie en dan gaan ze er weer voor. Ik heb diep respect voor reizigers die alles op spierkracht en met minimale bagage moeten doen. Een paar dagen geleden troffen we onze oosterbuur Christiaan voor een praatje langs de weg. Hij was te voet de wereld aan het ronden. Vijftig kilometers per dag. Ze noemden hem de Duitse Forest Gump.

Het is sowieso fijn om andere reizigers te ontmoeten. We spreken in woord en gedachte vaak dezelfde taal. Zoals de Poolse motorrijders die professioneel behangen met GoPro’s spontaan langs de weg een bakkie koffie met ons gingen zetten. Of Sven die een school runt in China en nu voor de verandering op een Chinese 250cc motorfiets op weg was naar Woerden. Aanvankelijk vormde hij een enthousiast duo met de Poolse Jaro maar naarmate de reis vordert en ze elkaar steeds beter leren kennen dreigen de persoonlijke verschillen een obstakel te worden.

Maar ook de locals zijn weer geweldig. Een oudere man die ons wil meenemen naar zijn huis om over zijn belevenissen in de oorlog te vertellen. Of Shamsiya Saidibroimova. Ik ontmoet haar op zoek naar benzine in het bergdorpje Alichur. Daar verdient ze als lerares Engels de kost. Ze komt van origine niet uit Tadjikistan en heeft gestudeerd in Koroch. Het is haar grootste wens om ooit het buitenland te kunnen bezoeken.


 
Wachtend op de boys verken ik Karakul. Ik kan het nog steeds niet bevatten dat mensen gewoon gelukkig kunnen zijn onder dergelijke omstandigheden. Als er iets is wat ik leer van dit avontuur is het om meer tevreden te zijn met wat ik heb en hoe ik leef. Het is weer zo’n dag dat het verlangen naar mijn gezin extra zwaar weegt.

IMG_2345

Als de boys arriveren besluiten we om voor de grens met Kyrgistan te gaan vandaag. Het zijn prachtige kilometers die ons scheiden van weer een dramatische grensovergang.


 
Ondanks alle voorbereiding hebben de Pamir’s me enorm verrast. De negatieve omstandigheden en gebrek aan luxe wegen bij lange niet op tegen de immense schoonheid die continue in alle windrichtingen om je heen te zien is.

Je moet er soms een stukje voor rijden maar wat is onze wereld toch mooi.

DSCF1749
 
Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door

7 Reacties

  1. Een goede kameraad is niet alleen essentieel voor een wereldreis, maar zelfs noodzakelijk om de onuitsprekelijke indrukken en emoties mee te kunnen delen…

  2. Wat weer een verhalen Wilco, en die foto’s zijn weer om het beeldscherm bij af te likken, zo mooi ! Respect voor jullie allemaal en zoals altijd….geniet van de reis en van het gezelschap en de mensen die je ontmoet.

  3. Mooie blog over hoe het is om teruggeworpen te zijn op jezelf en de ervaring van niets hebben en toch gelukkig zijn te beleven en te voelen. Echt mooi man!!

  4. Het is weer een mooi verslag, ben benieuwd hoe het weerzien was na jullie scheiding.

Gesloten voor reacties