Het valt me zwaar om dit laatste bericht te schrijven. Met elke letter die uit mijn toetsenbord vloeit kruipt het einde van mijn avontuur dichterbij.

Om saaie snelwegkilometers te voorkomen pakte ik de autotrein uit Villach naar Dusseldorf. Zo’n trein is over het algemeen gevuld met twee groepen mensen die slecht mixen; gevulde motorpakken en minder rijvaardige bejaarden. Die krasse knarren proberen altijd als eerste in de zespersoonscoupe te zitten om de onderste bedden te kunnen claimen. Die snap ik. Sterker nog… graag!

Nahijgend van de race krijgen ze vervolgens een schokkende ervaring als er zo’n leren duivel met helm, dikke motorjas, tassen en koffers de coupe binnenvalt. Dat je op je motortje geen bagageruimte hebt waar je koffers kunt achterlaten begrijpen ze na enige uitleg wel. Maar dan komt het onvermijdelijke moment dat die serieus gebruikte motorlaarzen uitmoeten. Die gezichten… onbeschrijfelijk. En toch zeggen ze altijd dat het geen probleem is. Klasse!

Als mijn Duitse pensionado’s van de ergste schrik zijn bekomen en ik na hard duwen en trekken het raampje heb kunnen opzetten om verse luchtmoleculen in de coupe toe te laten moet ik aan de slag. Mijn maatje Benedetto verraste me vanmorgen met zijn plan om het laatste traject van Dusseldorf naar huis samen met mij af te leggen. Hij gaat morgen vroeg zijn bedje uit om op het perron te staan als mijn trein binnenloopt. Geweldig!

 
Omdat mijn originele plan een strakke snelwegstreep naar huis was komt de pc er aan te pas om een smakelijke route binnendoor te componeren. Dat is wel het minste wat ik voor Detto kan doen. Gelukkig zit er daarna nog voldoende sap in de batterij om van het laatste stukje Robin Hood te genieten. Je zou me moeten zien liggen; shocking klem tussen de wanden op het bovenste bed waar je niet eens rechtop kan zitten. Meestal slaap ik gewoon in het leer omdat de verstrekte dekentjes nog smaller dan de bedjes zijn en de koeling op de bovenste verdieping recht onder de dekens blaast. Je merkt het al; ook de treinreis is een avontuur voor de gemiddelde motormakker.

Achteraf heb ik er moeite mee om te bepalen wie er nu meer snurkte; opa of oma. Beide volumes waren respectabel maar de klankkast van oma boezemde absoluut ontzag in. Wel zo eerlijk, heb ik ook een beetje last van hun gehad.

Terwijl we broederlijk de laatste kilometers van mijn avontuur nuttigen sta ik in gedachten nog even stil bij de afgelopen 10 dagen. Het moge duidelijk zijn; ik heb er van genoten! Er is geen moment geweest dat ik mij eenzaam voelde of verveelde. Misschien had ik de grauwe Auschwitz wolken eerder uit mijn hoofd gekregen als ik er ter plekke met iemand over had kunnen sparren. Dat gezegd hebbende beklijft bij mij wel het gevoel dat ik de opgedane indrukken en emoties door een vergrootglas waargenomen heb. Er was niets dat mijn aandacht afleidde van de prachtige dingen die mijn ogen, neus en oren hebben beleefd.

En dat is mede mogelijk gemaakt door alle leuke reacties van jullie op mijn blog, door de geweldige mensen die mijn pad gekruisd hebben, door Detto die er voor me stond en vooral door Ana die mij ieder jaar de ruimte en haar vertrouwen geeft.

Tot volgend jaar!