4.123 km Thuis

blader omlaag

Je kunt er niets aan doen. Je kunt em niet uitstellen. Onheroepelijk is daar opeens het akelige moment dat ik na een paar keer knipperen mijn ogen open op de laatste ochtend van mijn avontuur. Wat me rest is een verbindingsrit naar Narbonne en een reis met mogelijk 3 interressante onbekende zielen in een treincoupe.

Met Coulioure hebben we een goede keuze gemaakt voor de laatste stop. Het is heerlijk om, samen met de rest van het op-en-top mediterrane stadje, in het juiste tempo wakker te worden. Het ontbijt op het terras wordt harmonieus begeleid door de geuren van de boulangerie en de geluiden van leveranciers die de voorraden her en der komen aanvullen. Als je goed luistert hoor je op de achtergrond de zeemeeuwen die om het hardst krijsen. Bij ons aan tafel is het stil. Het aapje van de terugtocht zit al op onze schouders.

IMG_5137

Nadat we opgezadeld zijn en alle bagage voor het laatst zijn vaste plek heeft gekregen neemt mijn trouwe wielmaatje Durk de lead. Door de problemen met zijn navigatietoestel heb ik het tweede deel van de vakantie de juiste weg voor mijn rekening moeten nemen. Het is fijn om me vandaag toch nog wat meer te kunnen concentreren op wat er al rijdende om ons heen gebeurt. Hij probeert er uit te halen wat er in zit en voert ons langs alle sluip-door-kruip-door weggetjes die er te vinden zijn. Alles om maar te voorkomen dat we eindigen op een recht stuk asfalt met caravans en de zo populaire huizen op vier wielen. Op zich slaagt hij daar prima in maar de strijd is na alle waanzinnige ritten van deze twee weken ongelijk.

Heel even is het vakantiegevoel terug als we op een typisch Franse boulevard halt houden voor een bakkie. Een verassend vriendelijke serveerster doet haar duit daarbij in het wijd openstaande zakje.


 
Na de laatste kilometers krijgen we keurig op tijd het laadperron van DB Autozug in het vizier. Het gonst er van de bedrijvigheid. Auto’s en motoren zijn kriskras opgesteld en overal vragende blikken. Zenuwachtig dribbelende mannetjes en parmantige dametjes die allemaal hun voiture het eerst op die smachtende trein willen hebben. Kortom chaos. Ik weet zeker dat het DB personeel een systeem heeft. Wij zijn waarschijnlijk te dom om het te kunnen waarnemen. Het is niet de eerste keer. En, zoals we spoedig ontdekken, ook niet de laatste want de jacht naar een lunch blijkt ook ingewikkelder dan verwacht.

Aangekomen in de trein (en natuurlijk is dat de verst verwijderde wagon) maken we kennis met onze reisgenoten. Het is een welkome afwisseling om deze keer geen hoogbejaarde autobestuurders aan te treffen maar motormuizen zoals wij. Met de oudste van deze drie reuze vriendelijke oosterburen hebben we het meest contact. Hij heeft met zijn zeventig jaren in zijn eentje een gigantische Goldwing over de Spaanse wegen gedirigeerd. Jeweetwel zo’n mastodont met autoradio, achteruitrijversnelling en cruisecontrol. We kijken op als hij ons opeens in wonderlijk goed uitgesproken Nederlands een antwoord geeft. Heeft gewoond in Aalsmeer, iets met een vriendinnetje, veel meer wil die oude schurk er niet over kwijt.

Kort na het wiegende ontbijt in de nog steeds voortdenderende trein vertrouwt deze gewezen bankemployee me toe dat hij eraan twijfelt of dergelijke expedities nog wel verstandig zijn. Dat doet me pijn. Ik doe een schamele poging om deze pas ontdekte held weer op het goede pad te krijgen. Ik vertel hem over Ted Simon, een van mijn lichtende voorbeelden, die met zijn 72 jaren gewoon nog ff in 3 jaar om de wereld heen reed op 2 wielen. Ik hoop vanuit het diepste van mijn hart dat het helpt en hij volgend jaar weer gewoon op zijn dreammasjien stapt. Of ik daar gelijk in heb? Bekijk hem op de foto en oordeel zelf.


Laverend tussen de files op weg naar huis vanuit Dusseldorf denk ik aan de voordelen van het thuiskomen. Heerlijk om Ana en Rico weer even te kunnen knuffelen. Lekker douchen zonder de douchekop vast te moeten houden. En natuurlijk… nadenken over het volgende avontuur.

Ik heb mijn best gedaan om jullie allemaal een plaatsje te geven op mijn buddyzit. Er was zoveel te vertellen en zo weinig tijd om het natuurgetrouw op mijn blog te krijgen. Net zoals vorig jaar heb ik onderweg genoten van jullie aandacht en reacties. Het voelt goed om al die mooie ervaringen met jullie te delen.

Bedankt en tot volgend jaar !

IMG_0616