Trollstigen : 2.419 km

blader omlaag

Vandaag wort een koude dag. Onze expeditie naar Trollstigen voert ons naar grote hoogtes.

Vanuit Stryn sturen we door een vallei die aan alle kanten wordt geflankeerd door massieve, loodrecht opstijgende hellingen met witte slagroomtoppen. Zelfs de regengoden lijken af te wachten op wat er komen gaat.


 
Het duurt niet lang voordat het heftig hellend- en slingerende wegdeksel ons meevoert naar boven. Halverwege de berg staan de zwakkeren van geest in een file voor de tunnel die wegens onderhoud tijdelijk gesloten is. Vooralsnog zijn wij de enigen die ons voorwiel in de richting van een goed verborgen afslag bewegen. Zo vinden wij de toegang naar de oude weg over de pas. Geen tunnelvisie zullen we maar zeggen.

Eerst verdwijnen de bomen, dan komt de sneeuw. Geen regen maar verse vlokken op de helm. Bij het maken van de beelden van deze onheilspellende- en verlaten omgeving stelt Evert ijsvorming op de weg vast.

Plotseling is het gedaan met de vertrouwde harde ondergrond en zullen we het voor een strak aantal kilometers moeten doen met een grijze klei-achtige modder. Ongeveer op datzelfde moment springt mijn reservelampje aan. Na enig rekenwerk besluiten we dat we met het restant in mijn tank waarschijnlijk de overkant wel zullen halen. En vanaf daar gaat de weg alleen nog maar naar beneden. Hoop ik…

Het landschap is anders maar even betoverend als de voorgaande dagen. Gaandeweg voelen we ons zekerder op de klei en wordt de snelheid opgevoerd.

Alsof het asfalt weifelend over de top heenreikt maakt de spannende ondergrond vlak voor het einde van de helling plaats voor grevel. Daar ontmoeten we Jan-Willem met hond uit Wansveld. Het zal ook es niet; op de meest afgelegen plekken ter wereld tref je altijd dutchies. Trots laat hij zijn zelfgebouwde busje annex camper zien. Op de vlucht voor het alledaagse leven stijgt hij graag in de hogere Noorse sferen.

2012-09-06 12.51.19
 
Kort daarna komen we opgelucht en koud op de top. Vanaf hier kunnen we zelfs motorloos naar beneden rollen. Echter niet voordat we het imposante wrak van een Duits oorlogsvliegtuig hebben bekeken. Zouden die jongens er damals levend uitgekomen zijn? En was het toen ook zo koud? Je kunt de kogelgaten zoveel jaren na dato nog duidelijk zien zitten. Indrukwekkend!


 
Beneden in het dal bereiken we op mijn laatste benzinedampen een pomp. Gretig slurpt mijn trouwe ros een nieuwe voorraad loodvrij naar binnen. Evert maakt intussen kennis met onze eerste echte trol. Het is niet zo’n spraakzaam type en hij komt wat houterig over. Ons onderzoek naar dit fenomeen komt hier helaas niet verder mee.

Tijdens de volgende ferrystop treffen we zelfs een versteend exemplaar. We hebben weinig tijd om die ouwe knaap beter aan de tand te voelen want we worden bijna besprongen door Jorge uit Girona. Hij is met zijn bus onderweg naar de Noordkaap en is zichtbaar gelukkig met enig contact al is het dan vooral in gebroken Engels. Tot mijn schaamte en schande moet ik toegeven nog steeds geen hout te bakken van dat Spaans. Je had zijn gezicht moeten zien toen ik hem via de telefoon aan mijn schoonmoeder voorstelde. Caramba!


 
Vandaag zijn we op zoek naar een Hytter. De hotels hebben een te grote krater in onze huishoudpot achtergelaten. Na een paar vergeefse pogingen staan we opeens bovenaan de Trollstigen. Dit is de meest beroemde Noorse pas voor motorrijders gezien de spectaculaire wijze waarop het wegdeksel is gedrapeerd.

We kunnen er niet echt van genieten. Alsof de weergoden de pest in hebben dat wij de hoogvlaktes hebben overleefd smijten ze er hun hele natte voorraad tegenaan. Ik kan me hartgrondig voorstellen dat zelfs een trol lekker binnen bij zijn warme trollenwijfje blijft.

Direct na de pas treffen wij een geweldige hytter. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om Trolstigen morgenochtend aan een tweede onderzoek te onderwerpen. Diep vanbinnen hoop ik zelfs dat de we vannacht trollenbezoek krijgen. We zitten immers zo dicht bij hun hoofdkwartier.

Op weg naar de receptie om daar op het internet de blog bij te werken worden we echter prettig gestopt door onze 4 Tsjechische buurmannen. Ze hadden al 2 glazen whisky klaargezet toen ze ons aan zagen komen rijden. Na deze glazen volgden er (een paar) meer en toen er ook nog eens karbonades voor ons op de barbecue gingen hebben we de zoektocht naar een werkend internet gedwongen moeten staken.

Ik heb geslapen als een baby. Weet echt niet waarom?!

IMG_0864

4 Reacties

  1. Hoi Wilco en Evert

    Wat is het leuk om zo met jullie mee “op reis” te gaan! Het is zo leuk om jullie verhalen te lezen. Ik moet er vreselijk om lachen! 🙂 !!! De foto’s zijn ook helemaal super, wat een landschap! Het is jammer als jullie straks weer terug zijn, want dan ga ik het missen!
    Heel veel plezier nog en ik blijf jullie volgen!

    groetjes Krisja

  2. Doet mij wel heeeeeeel erg veel denken aan een hutje dat ik daar in de buurt op een camping had

  3. Hoi hoi,

    Misschien een ietsje pietsje moe van de reis daarom sliepen jullie natuurlijk ook gelijk! Ha ha.
    Ga zo door met de verhalen, wij vinden het schitterend.

  4. Mannen,

    Weer een leuk verhaal, nog een paar weken door het land toeren en je past prima in het landschap. Wie maakte eigenlijk de foto?

Gesloten voor reacties