7.555 km : Qakh, Azerbeidzjan

blader omlaag

De oplettende volger heeft natuurlijk al lang in de gaten dat deze blog zwaar achterloopt op de feiten. Vanaf het moment dat we zijn ingescheept in Azerbeidzjan is iedere vorm van toegestaan- of bruikbaar internet als sneeuw voor de zon verdwenen. Geen zorg; ik spaar alles netjes voor je op en zet het online als het ff kan. Daarom hier het tweede deel van Georgie dat ik op die bliksemse boot heb geschreven…

De douche in Ushguli is koud, het ontbijt karig en onze gastvrouw nog steeds even onverstaanbaar als gisteren. Het is onbegrijpelijk dat er mensen zijn die hier iedere dag wakker worden. Inmiddels staat vast dat we in onze modderige wielsporen terug moeten keren. De pas zit potdicht. Geen prettig vooruitzicht want omhoog kun je controleren met de gashendel, omlaag alleen met de remmen of de motor. En als je bandjes de broodnodige grip ontberen verdwijn je linea recta in de afgrond. Caramba!


 
Na meer dan een stief kwartiertje zweten blijkt de weg terug toch minder zwaar als gevreesd. Het scheelt een slok op een borrel dat de regen gestopt is. Na de modderkilometers van gisteren hebben we natuurlijk ook wat meer ervaring en we laten als profi’s onze trouwe fietsen hun weg zoeken. Niet te snel en blijven rollen is het devies. Dus als je dreigt om te vallen gas erbij!

Van onze hospita in de Georgische variant van Villa Kakelbond in Kut-Aisi (ja serieus) horen we dat het tegenover liggende hotel Imperial lekker eten en live muziek te bieden heeft. De enorme zaal met op 1 na onbezette tafels wekt enige argwaan. Ook het bestellen van een Georgische menukaart zonder plaatjes voelt wat onwennig aan. De pret begint echter pas echt als we van onze enige zaalgenoten een karaf niet te hachelen wijn krijgen en de band akte de présence geeft. Met alle knoppen op tien stuwen ze hun Georgische oerklanken de zaal in. Menig oordoppenfabrikant zou zijn vingers erbij aflikken. Plotseling wordt er ergens een deur opengezet en verschijnen er honderden jonge meiden met hun moeders. De vaders weten waarschijnlijk wel beter! Ach wat. Het uitzicht is prima, de lichamen dempen de decibels en het dansen oogt uiterst vermakelijk. Ik moet denken aan de bewegingen van Kate Bush maar dan rapper.


 
We laten ons foppen door Wikipedia en gaan enthousiast op pad naar de Georgische Jurassic Parc. Er zou een heuse voetafdruk van een Tyrannosaurus Rex te bewonderen zijn. Achteraf blijkt het een baby dino geweest te zijn en zijn wij met onze vers beblubberde motoren de grootste bezienswaardigheid. Een voor een tillen we al het aanwezige kroost (soms met mama) in het zadel om ze een foto te gunnen. Als we later in de middag ook nog eens onvervalst ‘Lang zal ze leven’ zingen voor de jarige Layla, kunnen de Hollandia ambassadeurs tevreden aan een welverdiende nachtrust beginnen.

Gori is de geboorteplaats van Stalin; zonder twijfel een van de grootste massamoordenaars ter wereld. In het aan hem gewijde museum is geen spoortje kritiek te ontwaren en wordt hij vereerd als een held. Bizar! Op het plein voor het museum zit een Schotse UN medewerker zijn vrije tijd in te vullen. Als ik hem vraag naar de aard van de Georgiërs vertrouwd hij me toe; ‘Ze zijn gepassioneerd over vriendschap maar tref er niet een als vijand’. Ik vermoed dat Stalin zijn gelijk heeft bewezen.


 
Als ik ’s avonds in het guesthouse mijn aantekeningen maak van wederom een bewogen dag zijn de achtergrondgeluiden deze keer anders dan anders. De dame in kwestie heeft het hoorbaar naar haar zin en is ook nog eens gezegend met een flinke dosis uithoudingsvermogen. Inderdaad; gepassioneerd over vriendschap.

De tweede expeditie in de machtige Kaukasus gaat richting Stepantsminda. Een briljante foto van de Gergeti Trinity Church heeft ons vooraf daarvan doen likkebaarden. Behoedzaam bewegen we ons langs de grenzen van het vijandelijke Zuid Ossetie terug omhoog naar de ijzige hoogtes van de Kaukasus. De weergoden zijn ons wederom ongunstig gezind. Ik onderschat de laatste 50 kilometers en verlang met bevroren handjes hartstochtelijk naar mijn verwarmde kleding. Die fout maak ik niet nog eens! De Kaukasus is even onverbiddelijk als mooi en ontvouwt haar schoonheid duidelijk niet zonder slag of stoot.


 
In het gezellige pension van Ana ontmoeten we meerdere reizigers. Noorse dames, een Spaans echtpaar en een Russische familie. Met name voor de laatsten heb ik veel bewondering. Zij zijn op weg naar Tbilisie om daar op de onafhankelijkheidsdag hun steun te betuigen voor de strijd van de Georgiërs. Andermaal een ervaring die geheel in strijd is met het beeld dat wij in het ‘vreedzame’ westen van onze oosterburen hebben.


 
De volgende ochtend biedt het uitzicht op de berg weinig soelaas. Alles wat daar zo te bewonderen valt is gehuld in een ondoordringbaar grijze wolkendeken. We zullen het met de foto van de Brutus boys moeten doen die gisterenmiddag gezegend waren met iets meer geluk.

We slapen voor het eerst niet samen als team. Samen met Milko reis ik een dagje eerder af naar Tbilisi om daar een rustmoment te zoeken. Na 24 dagen in het zadel rijden we op ons tandvlees en zijn we daar behoorlijk aan toe.

Er staan een paar klusjes op het programma; wassen, scheren en zoeken naar onderdelen voor een nieuw stekkerblok. De vorige heb ik onvrijwillig toegevoegd aan het interieur van een Turks hotel en sindsdien is het vechten om ieder stopcontact. De was wordt toevertrouwd aan de hotel wasmevrouw en de onderdelen scoren we op een enorme doe-het-zelvers markt. Een soort Gamma in Albert Cuyp vermomming. Je kunt daar de duvel en z’n ouwe moer vinden. Met name die laatste.


 
Het bolletje en de baart worden onderhanden genomen door een toffe barbier. Alles begint met een zelfgestookt cognacje. Pas als je 2 bellen achter de kiezen hebt wordt het mes getrokken. Gelukkig heb ik niet zoveel haar (meer). Anders was ik vast nog een keer gegaan. Wat was die meuk lekker!


 
Tbilisi is overigens een leuke stad waar ik me gauw thuisvoel. We boffen. De voorbereidingen voor de festiviteiten van onafhankelijkheidsdag zijn in volle gang en daarom is het grootste deel van het gezellige centrum vandaag autovrij.

Onafhankelijkheidsdag staat vooral in het teken van militaire parades. Niet alleen Georgische maar ook Amerikaanse, Engelse en Poolse militairen geven akte de présence. Apart dat de president zich pas na de buitenlandse bijdrages op de rode loper waagt. Jammer dat het niet lukt om David Zaalishvili te ontmoeten. Ik sprak hem eerder deze week in Uplistsike. Een slimme vent die ons vast leuke plekjes van zijn stad had kunnen laten zien.


 
Na een mooie ontmoeting met een ondeugende priester rijden we richting de grens die op een wel heel bijzondere wijze wordt aangekondigd.

Aan de grens worden de petten groter, de loketten talrijker, de mannetjes erachter kleiner en viert de bureaucratie steeds meer hoogtij. Milko ontdekt dat een draaiende GoPro niet altijd juichende reacties oogst. Deze keer komen we er mee weg.

Hier aan boord beginnen we aan het zoveelste rondje. De Kaspische golven die wat ons betreft alleen maar in de hoofden van het bootpersoneel spoken zijn inmiddels al 20m hoog. Als dit nog even zo doorgaat sterven we van verveling of verlopen onze visa. Het harde brood en de kippen met vele vlieguren hebben ons naar de meegenomen maaltijden doen grijpen. Gewapend met kookbrandertje en campingstoeltjes boeien we niet alleen onze toeschouwers maar besparen we ook toiletpapier.

Ons krijgen ze niet gek!

IMG_1942

Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door
 

7 Reacties

  1. Weer genoten van je reisverhalen. Iedere dag andere mensen ontmoeten en nieuwe indrukken opdoen. Geweldig!
    Ik kijk al weer uit naar je volgende blog.
    Veel plezier en de groeten, ook voor de rest van de crew.

  2. Ha Wilco, wat een verhalen, wat een mensen en wat een wereld !! Zo een verschil , kun je je hier bijna niets bij voorstellen. Succes weer en kan me voorstellen dat even rust af en toe wel hard nodig is. We leven met je mee.
    Gr Winnie, Falke & Verbaan

  3. Dag Wilco en mede-avonturiers,
    We zijn nu in een andere “wereld” aangekomen. Beelden die we kennen uit documentaires.
    Wederom fantastisch verwoord en voorzien van beelden die je meenemen op de reis.
    Toch nog steeds ongekend dat jullie gelukkig nog alleen positieve ervaringen hebben met de bewoners.
    Mooi om de verhalen te lezen. Om zelf te ondernemen…. . Ik neig eerder denk ik naar de andere kant van de grote plas. Ietwat meer comfort.
    Een succesvolle voortzetting.

  4. Wat een mooi verhaal om te horen. Het is idd wel een hele uitdaging aan het worden, bevoorraad te blijven. Maar met jullie inventiviteit komt dat zeker goed. Op dit moment is het weer in Nederland niet veel beter dan bij jullie. Op naar nog meer avontuur en voor ons meer verhalen. Ik zou dit avontuur in boekvorm uitbrengen, zal een bestseller worden! Groet Ron

  5. Geweldige verhalen en mooie foto’s! Wat een prachtige ervaringen doen jullie op.
    Ik ben een trouwe volger en leef mee. (Ben geen directe bekende van jullie)
    Groeten uit een regenachtig Leiden! Simone

  6. Echt smullen, die verhalen! Wat een hoop indrukken en ervaringen :). ’n hele goede reis verder! Enjoy!
    Liefs, Steffie

Gesloten voor reacties