Vanmorgen starten we in de geest van lekker vlot klaar. Niet wij maar ontbijtkokkie. Er staat een heel bord ‘volgeladen’ met wel 6 zakjes. Voor ieder 3. In die zakjes taaie croissants en kaakjes die al heel lang zijn vergeten hoe de bakker er uitziet. Gelukkig krijg je er een beroerde bak koffie bij om het geheel weg te spoelen. Hmpff. Vamos!

 
Vandaag blijven we de hele dag in de bergen. Direct na het verlaten van de herberg maken we een zijstapje naar een kloof waar ik over gelezen had. Die kloof zelf was minder boeiend dan verwacht. Er was echter een zwaar beveiligde mijnschacht die diep in het binnenste van de aarde leek door te dringen. Hij zag er uit zoals je ze ook in SF films ziet. Met twee rijen lichtbalkan die door lijken te lopen tot in het oneindige en in de verte samensmelten. Wij krijgen allebei het gevoel dat er nu ieder moment gewapende mannetjes tevoorschijn gaan komen. Nooit geweten dat Spanje ook een Area 51 heeft. In de haast om weg te komen vergeten we foto’s te maken.

Het landschap wisselt voortdurend van vorm. Enorme hoogvlaktes, kale rotsmassieven, groene glooiende hellingen en naaldbossen. Aan het eind van de dag doorkruisen we zelfs een woestijn met het soort rotsen waar je jezelf in Star Wars waant. Het lukt ons maar niet om plaatjes te schieten die ons uitzicht eer aan doen.

 
Na de lunch, waar de taalbarriere vis op mijn bord doet belanden, treffen we Bart en Jan. Ze duiken plotseling op voor een pintje en hebben in 2 microseconden door dat wij ook Utrechtse schoffies zijn. Bakker Bart uit Laren heeft al in 2009 zijn hut verkocht en is toen vertrokken naar Spanje. Ze zijn het er beide over eens dat Spanje een geweldig land is om de herfst van je leven aan te wijden. En dat je het menneke wel uit Utrecht maar Utrecht niet uit het menneke kunt halen. Als het goed is kijken en lezen ze vanaf nu met ons mee.

 
Als we langs Benidorm ‘schampen’ bedenk ik me hoe ik als klein kereltje met mijn moeder meemocht. Voor de eerste keer met het vliegtuig. Wie had kunnen bevroeden dat ik veertig jaar later hoog op mijn motorfiets voorbij galoppeer. Ik moet de hele dag aan postkoetsen en paardrijders denken. Iedere dag een klein stukje van de wereld. Alsof er geen vliegtuigen en auto’s bestaan. Dat gevoel wordt nog sterker als we door het Spaanse Arizona door plaatsjes als Fortuna de zonsondergang in rijden. We are poor and lonesome cowboys. Far away from home.