Llafranc : 461 km

blader omlaag

Istie dood? Detto zijn gedachten gingen sneller met hem aan de haal dan zijn wielen ooit zullen doen.

Onze grote Duitse slapie was niet meegegaan naar de restauratiewagen voor een gepaste versnapering. Nadat hij zich gelaafd had aan zijn dagelijkse rantsoen chocolade mousse had hij zijn meer dan weelderige vormen aan het onderste bed toevertrouwd. Diep in dromenland lapdance’te hij er zo lustig op los dat er in het land der levenden met de beste wil van de wereld geen beweging meer te bespeuren was. Zelfs een brandalarm waardoor er nu 2 deuken in het plafond van de coupe zitten bracht geen beweging in het onderste bed.

Benedetto zag als in een film de scènes aan zich voorbijtrekken. Hoe krijgen we zo’n enorm lijk uit de coupe? Wat moet er van onze planning worden als de Franse hermandad moeilijke vragen gaat stellen? Gelukkig presenteerde de oplossing zich bij het ochtendgloren als vanzelf. De teveel belovende geur van het spoorontbijt bracht onze Duitse vriend weer bij zijn positieven. Onze reis kon weer op gepaste wijze worden voortgezet.

Dat wil zeggen; als de regelzieke DB medewerkers ons eindelijk de motor van de trein laten halen. Het enthousiasme waarmee ze hun plannen tot drie keer toe omroepen is enorm. In alle talen even onduidelijk. Wat zou het woord daadkracht in het Frans-Duits zijn?


 
De irritatie van de wachtende reizigers voor de ferm gesloten slagbomen wekt een spontaan hogeluchtdrukgebied op. Wolken vormen zich boven het verzamelde gezelschap en weldra stuiteren de eerste druppels regenwater van onze kale batsen af. Dat zou zo blijven totdat Spanje aan de horizon in zicht komt. Gauw nog even stoppen voor een overheerlijke lunchsalade en dan denderen we op gepaste wijze over het grensstreepje heen. De guardia civil kijkt ons bedenkelijk na terwijl wij onschuldig langsbulderen. Detto voelt hun ogen even later nog prikken. Misschien had hij dat thermische shirt niet moeten uittrekken…


 
Het is een heerlijke dag met strakke stuurweggetjes, ontelbare knalbochten en fantastische vergezichten. De ene baai ontluikt zich nog mooier in de gapende diepte dan de ander. Als enige dissonant dringen zich de sporen van het massatoerisme aan ons op. Enorme ommuurde campings en protsierlijke discotheken. Tussen al dat geweld laten de paradijsvogels zich vandaag niet zien.


 
Gelukkig eindigen we in Llafranc. Een klein dorpje dat zijn authenticiteit nog enigszins heeft weten te bewaren. Ik ken het uit mijn grijze duikverleden toen ik vaak bij Lotti en Emillio te gast was om te smullen van de Spaanse onderwaterwereld. Goed om van hun dochter te horen dat de traditionele wijnzak ook nu nog na de duik rondgaat. Terwijl het geluid van de branding mij door de open balkondeuren langzaam in slaap wiegt zak ik weg in mijn dromenland. Geen lapdance maar machtige herinneringen aan de mooie dingen die ik hier beleefd heb. En daar komen er morgen 16 jaar na dato nog vast een hoop bij.

5 Reacties

  1. Welcome to Catalunya
    Leuk om jullie te zien
    Goede reis verdere en genieten van jullie trip

  2. He mannen, Doe ze de groeten daar in het zonnige(hoop ik voor jullie) Spanje. Have Fun!

Gesloten voor reacties