Met een lekker ommeletje van ochtendkokkie Mario starten we onze dag.

Als gewezen cruise bemanningslid en ervaren MotorMan kent hij het klappen van de zweep. Hij ontzenuwd direct het gerucht dat de Transfagarassan gesloten zou zijn wegens sneeuwval. We vonden het ook al zo sterk. Overdag zweten we peentjes en moeten we tegen onze zin in stevig doorrijden om cool te blijven.

We zijn koud weggereden bij de Roemeense variant van een zwemparadijs als we kunnen aansluiten in de rij. Gisteren aan het eind van de dag was ons dat ook al meerdere keren overkomen. Als ze het wegdeksel willen vernieuwen graven ze eerst een complete rijrichting weg en moet het verkeer om-en-om over de overblijvende. Niet raar zul je zeggen; dat doen ze bij ons ook. In Roemenie lijken ze echter eerst in het hele land te gaan graven om pas daarna te gaan vullen met nieuw asfalt. Alleen al op de weg waar we rijden moeten we al meer dan 10 keer wachten. Rare jongens die Romanen…

Gelukkig zwaaien we vlot van de doorgaande weg af en zweven we door een prachtige vallei richting de bergen. Na een uurtje strak omhoog sturen wordt het tijd voor een bakkie. Evert kiest een klein tentje langs de weg waar volgens hem een schattig oud dametje versnaperingen aan de man probeert te brengen. Het duurt niet lang totdat ik er op de harde manier achterkom dat zijn mensenkennis een deukje heeft opgelopen. Deze Eucalypta is een ware gifmengster! Als ze even niet kijkt werk ik gauw het restant dat na de eerste slok nog in mijn groezelige kopje zat weg onder de tafel. Ik hoop dat die prachtige Roemeense natuur er bovenop komt.

We maken ons snel uit de voeten en vervolgen de prachtig ge-asfalteerde weg die plotsklaps overgaat in een onverhard grevelpad. Ik sta al midden in een kudde schapen als Evert besprongen wordt door een Duitse mijnheer die hem bezweert dat de grootste gevaren van de wereld beginnen op de plek waar de weg zojuist ophield. Als Evert hem duidelijk maakt dat wij wel voor hetere vuren hebben gestaan krijgt hij een bemoedigend klopje op de schouder en belooft de beste man dat hij voor hem zal bidden.

Wat volgt is een onverhard eldorado door een prachtige natuur. Ruim 35 km hotsen en botsen we de bergen op en af en genieten er met volle teugen van. Aan het eind van de rit treffen we weer een paar Duitsers. Dit keer geen Johan Maasbach’s maar gelijkgestemde offroad motormaniakken. Ze zijn op zoek naar een ondergrondse gletsjer. Jammer dat we daar geen tijd voor hebben. Na de gebruikelijke uitwisseling van wapenfeiten en materialenkennis zien we ze verdwijnen in een stofwolk. Lebensgefahrlich!

Tijdens de lunch krijgen we het onomstotelijke bewijs dat de thuisblijvende Balkan sceptici het volledig bij het verkeerde eind hebben. Als we ons met een hongerige blik melden in een plaatselijk etablissement roept de big mama achter de toonbank snel hulptroepen op. Haar allervriendelijkste dochter spreekt wel een woordje over de grens en kan ons helpen met een simpele lunch en enkele taallessen. Als Evert haar inspanningen wil belonen met een fooi wordt die resoluut van de hand gewezen. Prijs is prijs en daar hoeft niets extra’s bij! Zeg nou zelf; hoe vaak is jullie dat in Nederland overkomen?

We laten ons verder leiden door de Garmin en worstelen ons deze keer omhoog door krappe haarspeldbochten met gescheurde betonplaten. Die variant hadden we nog nergens gezien. Eenmaal boven aangekomen krijgen we geen gelegenheid voor een evaluatie want daar treffen we onze eerste echte Roemeense Paradijsvogel. Emilian heeft de laatste 35 jaar kosten nog moeite gespaart om zijn eigen museum te realiseren. Zijn woning ziet er op zijn zachtst gezegd markant uit. Als de geestelijke vader van al dit moois ons een rondleiding aanbiedt kunnen wij de verleiding natuurlijk niet weerstaan. Wat volgt is een kakofonie aan objecten die onder het bezielende Roemeense commentaar van de meester zelf de revue passeren. We durven het soms bijna niet te vragen…

Er zijn 2 dingen die onze frisse held niet wil; dat we foto’s maken van het ‘geheime’ onderdeel van zijn tentoonstelling en van Emilian zelf. Het wordt ons niet helemaal duidelijk waarom. Ik moet mijn genegenheid voor een van zijn damespoppen tonen om Evert de gelegenheid te geven om hem toch stiekum te klikken. Wat een vermakelijke ontmoeting. En of we de rest van Nederland ook willen sturen!

We eindigen de rit met het onverwachts genoegen om met een handveer over de rivier te worden gezet. De veerman vertrouwt ons tijdens zijn overtocht toe dat hij naast deze roeping tevens eigenaar is van een appartement in de stad. Maar wat moet je daar nu mee als je in het weiland lekker kan wonen met een koe?

De reis eindigt vandaag in Sebeș; de ingang naar de Trans Alpine. Deze route door het hooggebergte is het voorportaal voor de bejubelde Transfagarassan Highway. Morgen wordt wederom een boeiende dag!