Vamos de Valencia

De ochtend meldt zich met een prangend zonnetje door het grote venster van onze fraaie suite in Valencia. Dat geeft de gemotoriseerde burger moed. Vandaag is het een dubbele nationale feestdag in Spanje en is alles dicht. Omdat een ontbijt zo’n beetje het enige is wat aan ons luxe onderkomen ontbreekt vrezen we met lege maag te paard te moeten. De zojuist verzamelde moed daalt subiet in de onwelriekende motorlaarzen. Het bakkertje aan de overkant redt ons gelukkig met een stevige bak koffie en broodjes. Fantástico!

Op weg naar de uitgang van deze wonderschone metropool passeren we de City of Arts and Sciences. Het gas moet er af en de standaards klappen uit. We bewonderen de expliciet, bijna als fruit gevormde gebouwen in een stijlvolle witte korst met massa’s glas. Wat moet het een genot geweest zijn om zoiets moois te realiseren. Ik waag een poging om mijn gevoel te vangen in beelden maar de stand van die heerlijke zon eist nu zijn tol. Ik beloof mezelf om dit ooit nog eens dunnetjes over te doen.
 

 
Xativa Castle is een middeleeuws kasteel dat wij omdopen tot de Chinese muur van Spanje. Het slot bevindt zich op 310 meter boven de moderne stad maar anders dan bij Montserrat geen martelgang omhoog want we kunnen met ons voorwiel dicht bij de ingang komen. Dat wil zeggen… altijd behalve op feestdagen. En vandaag is het… jawel… een dubbele feestdag. Na op een terras moed verzameld te hebben gaan we deze keer tezamen de uitdaging aan. Ik zie het als een nadeel van onze leeftijd; je wilt eigenlijk niet toegeven dat die k..muur een tikkeltje te ver weg is.

Vamos, we zijn met de motor en de rollator komt pas later.

Tijdens de gelaarsde worsteling omhoog moet ik denken aan Evert die het onder dergelijke omstandigheden altijd over de reuzel heeft die tussen zijn in leer verpakte billen loopt. Haarspeldend vechten we ons al die meters omhoog. De tegemoetkomende bezoekers op de terugweg omlaag bekijken ons met een blik die het midden lijkt te houden tussen leedvermaak en medelijden.

We hebben geen tijd om een uitgebreide tour te doen maar willen wel een plaatje maken. Jammer zegt de mevrouw aan het hek maar voor niets gaat de zon op. Uit pure baldadigheid na ons culturele debacle in Teruel besluiten Reggie en ik zonder al te veel woorden dat dit anders moet kunnen. Hij zet zijn Spaanse vocabulaire in als afleidingsmaneuvre terwijl ik via de uitgang naar binnen piep. Zonder dat het veeleisende vrouwspersoon ook maar iets vermoedt schiet ik het gewenste plaatje.
 

 
Zoals we inmiddels gewend zijn scoren we aan het eind van de middag met Booking.com een plek om te maffen. Zo ontdekken we het Hospedium Hotel Don Jose dat op ons wacht in het landelijke Castalla. Na een prima nachtrust in een prettig geprijsde maar wel enigszins gedateerde tent zijn we er nog steeds niet achter wat een Hospedium in hemelsnaam is. Google translate zegt “hospice”.

Dat lijkt me sterk…

 
Vandaag verlaten we tijdelijk de betoverende binnenlanden en wagen we ons in het drukke domein van de badmutsen. We gaan op de koffie bij Irma en Patrick, twee ex-collega’s van Reggie die zoveel mogelijk van hun huis in Torrevieja genieten. Gezelligheid schijnt geen tijd te kennen en dus slingeren we het been weer veel te laat over het zadel. Gesterkt door de wetenschap dat de route vandaag niet zo lang is.

Tijdens de voorbereiding lijkt de Embalse De La Rambla de Algeciras een stek die we niet mogen missen. Google en navigatie Truus doen ons voorkomen dat de weg erlangs een makkie is. Zoals vaker dit jaar is de werkelijkheid weerbarstiger. Na ons bezoek lopen al onze pogingen om verder te rijden dood op rotsblokken of gesloten hekken. En het klokkie tikt intussen minstens net zo hard door als de kilometers.

 
Niet lang nadat we even verderop het natuurpark Sierra Espuña inrollen zakt de zon achter de einder en worden de haarspelden steeds spannender. Goed mikken is best lastig in een dansende lichtbundel die het inktzwarte gat voor je zou moeten ontsluiten. Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn kijken we elkaar in de lasogen en besluiten we eerder te kappen dan gepland. We boeken de Jardin de Santa op een redelijke afstand van de plek waar we nu in het stikdonker zitten te internetten. Het blijkt een lot uit de loterij. Onze inspanningen worden beloond met verreweg de beste maaltijd deze week.

Zelfs zonder mijn trouwe oordoppen ben ik daarna rap in dromenland…

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet