1.746 : Santiago de Compostela

blader omlaag

Na een stevig- en bijzonder prettig ontbijtje sturen we strak door de zilte oceaanlucht naar het zuiden.

Er staan 4 tussenstops op de planning. De eerste is de Torre del Hercules; de oudst in werking zijnde Romeinse vuurtoren ter wereld in A Coruña. Aangekomen op de parkeerplaats blijkt dat we een behoorlijk stuk moeten lopen. Tot nu toe konden we 1-voor-1 het moois bekijken terwijl de ander op de motoren met de bagage let. Hier zou dat teveel tijd kosten. We gaan voor plan B – de motorkleding aan de ketting en een hoes over de motorfiets en de bagage. Wat de gluiperige oogjes niet zien willen de boevenhandjes niet beroeren!

Dames, wisten jullie dat A Coruña de bakermat is van jullie Zara?


 
We hebben weer eens last van visuele inflatie. De oogstrelende uitzichten beroeren het netvlies maar steeds minder de ziel. Iedere passerende kilometer is wel een foto waardig maar ons ontbreekt stomweg de tijd. Uitpuilende landtongen en schiereilanden worden veelal gemarkeerd door karakteristieke vuurtorens die hun licht over de oceaan naar het verre Amerika trachten te werpen. Helaas tevergeefs want met zo’n president is het overduidelijk dat ze daar het licht nog niet hebben gezien.

In Oviedo zong Roger er ook al over…


 
Ik heb eigenlijk nog helemaal niets verteld over de pelgrims die ons straatbeeld bepalen. Gewapend met rugzak en stok sjokken ze in dezelfde richting als wij. Als je goed kijkt lijkt het of je hun baarden per kilometer ziet groeien. In het begin probeer ik vriendelijk naar ze te knikken of geef ik ze de motorrijders groet. Er komt vrijwel nooit een reactie. Soms lijken ze zelfs boos terug te kijken. In Fisterra spreek ik er een. Vanuit Nederland was hij met een ook al wat oudere vriend naar Barcelona gereisd en vanaf daar 3 weken per benenwagen naar de ontbijttafel waar ik hem trof. Ik vroeg hem naar het waarom… een ultieme belijdenis van geloof, de prestatie en het afzien of gewoon een vinkje voor de bucketlist? Volgens hem geen van allen. Hij was er van overtuigd dat ze vrijwel allemaal op pad gaan om een persoonlijke battle te slechten. Hunkerend naar tijd en gelegenheid om af te rekenen met zichzelf.

Nu begrijp ik de trieste blikken wat beter. De eenvoud van uitrusting en kledij om anoniem op te kunnen gaan in de massa. Vanaf nu schenk ik ze respect en bewondering zonder fysiek gebaar.


 
De eerste finish van de onuitputtende stroom van pelgrims is Santiago de Compostela. Op het plein voor de kathedraal zou menigeen een traantje laten. Sommigen van hen sluiten binnen aan in een lange rij van gegadigden om in de nabijheid te komen van de overblijfselen van apostel Jakobus. Later lees ik dat het eigenlijk helemaal niet zeker is dat die overblijfselen ook daadwerkelijk van hem zijn. En of dat al niet sneu genoeg is hebben ze de hele kathedraal ook nog eens in de stijgers gezet en in plastic verpakt.

Loop je daar het stof voor uit je sloffen…


 
Voor veel pelgrims is Santiago de Compostela niet het einde van hun tocht. De zee roept en ze trekken voort naar Fisterra of Muxía. In het Romeinse Rijk werd deze landtong gezien als het einde van de wereld. Een slimme zakenman heeft er nu een luxe hotel en spa neergezet waar de voetjes kunnen rusten en de baarden geknipt. Onze bedevaart op rubber zou niets waard zijn als we die stek niet even zouden checken.

Ook ik heb toen het licht gezien…

Onze bedevaart is gelukkig nog niet gedaan. Voor ons geen spa en voorlopig weinig rust. Ons wacht morgen een ware bochtenorgie naar het volgend land op mijn bucketlist.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet

6 Reacties

  1. Goed bezig gasten, ik zie al een klein reisje in het verschiet…

  2. Prachtig weer om deze reisverhalen te lezen, wij genieten ervan.

  3. Geniet van de verhalen maar wil toch even kwijt hoe je al pelgrimerend verandert. Mijn man had te tocht per fiets gemaakt vanuit Sassenheim met zijn broer. Het begon als grapje. Thuiskomend vertelde hij, dat hij het nu lopend wilde doen en ja, dat deden wij dus samen, maar wel vanaf de Frans Spaanse grens. Jean Pied de Port. Het was de prestatie van het lopen en voor mij vooral het culturele onderweg. Extra overnachting in Burgos Astorga Leon etc. Maar uiteindelijk word je al wandelend tussen de bergen even terug geworpen naar het belang van alles in het leven. Paola Cuello zijn boeken geven het prima weer. veel plezier verder. Ik ben de moeder van Ronald van der Veer

Gesloten voor reacties