7.897 km + 2.000 zeerondjes : Baku, Azerbeidzjan

blader omlaag

Het kampvuurtje brengt de warmte die we hier op 3.300m goed kunnen gebruiken. Midden in de ruige natuur van het Pamir Gebergte pak ik in mijn tentje bij het weke schijnsel van mijn beeldscherm en het ruisen van de rivier het blogdraadje weer eens op.

Ook op de drempel van Azerbeidzjan levert de grens weer de nodige veranderingen. De douanepetten worden groter en de bureaucratie groeit mee. Niemand zegt iets over een tweede loket als we opzadelen en richting slagboom rijden. You need barcode! vertrouwd de slagboommijnheer ons in kordate toon toe. Barcode? Rechtsomkeert op zoek naar de gulle gever van barcodes. De mijnheer achter het goed verborgen 2e loket mompelt iets over een mislukte foto. Dus terug naar de ingang van de grens om een nieuwe foto te laten maken van de motorfiets. Ze zijn hier vast gek op KTM’s. Als beloning voor de foto krijgen we de felbegeerde barcode om ook op het gelaat onder de laatste pet een goedkeurende glimlach te krijgen. Achter de openzwaaiende slagboom gloort een nieuwe horizon. Het zonnetje zakt inmiddels weg naar de andere landen waar hij nu gaat schijnen.

Alles voelt meteen anders. De mensen zien er weer blijer uit en zwaaien zonder uitnodiging. Als je stopt komen ze net zoals in Turkije meteen een praatje maken. Aan het eind van een in aanbouw zijnde weg, het daglicht en het geduld van Milko ontdekken we een gebouw dat op een hotel lijkt. De hotelbaas is zichtbaar in zijn nopjes met zijn buitenlandse gasten en wijst ons zonder vragen de ‘garage’ voor onze motoren. Elman Imanli, een salesmanager met zijn assistent die ook bij hem te gast zijn treden graag op als tolk. Na een uitgebreid maal komen ze bij ons aan tafel en trakteren ons gul op behoorlijk wat laatste biertjes. Als hij van ons hoort wat een liter olie in Nederland kost krijgt hij medelijden. Nederland is niks voor hem. Litertje Azeri oil is only 70 dollarcents. You poor basterds!


 
We boften met de genereus aangeboden biertjes. Enige verdoving was bijzonder prettig toen we ontdekten dat de bedbodems simpele planken waren. Oefff.

De weg naar de moderne hoofdstad Baku voert ons eerst door een mooi stuk kaukasus om vervolgens langzaam over te gaan in woestijn. De eerste kennismaking met dit fenomeen is heftig. Je wordt gebraden in je leren motorpakkie en de warme wind doet je dommelen. Suïcidale bromvliegen verkiezen mij als modus operandi en verspreiden hun ziel en zaligheid over mijn inmiddels ietwat aangebrande gelaat. De ene zacht en soppig, de andere hard en stekend maar lekker is het nooit!

Aangekomen in Baku gaan we meteen op zoek naar de KTM dealer. Er is een afsluitring verbrand van de verbinding tussen uitlaatpijp en -bocht. Het geluidsnivo overstemt wel de muziek van Millie maar niet zijn mopperserenade over de extra verwarming van zijn rechtervoet. De dealer blijkt slechts op papier te bestaan en na enkele passages schieten buurtbewoners ons te hulp. Een behulpzame jongeman instrueert een taxichauffeur om ons naar de enige motorspecialist van Baku te brengen. Wonderdokter Ali Sahib A. Jafarov (op de foto geheel links).

P1040255 1

Ali weet van wanten. Hij regelt een hotel, belt voor informatie over de boot en ontfermt zich over onze motoren. En dat alles onder het genot van een koppie Chai met ijlings aangerukte koekjes. Eerst worden onze fietsen minutieus gereinigd door de buurman links, dan worden onze meegebrachte noppenbandjes omgelegd door de buurman rechts. Bij gebrek aan het benodigde onderdeel wordt tot slot door het driekoppige team van Ali een tijdelijke oplossing bedacht voor de warme rechtervoet van Milko. Geweldig!

Als we na deze vlijtige middag met enige vrees informeren naar de rekening verbaast Ali ons door niets te vragen. Zero dollar omdat we buitenlandse bikers zijn! Als we hem toch 50 dollar willen geven weigert hij permanent. Hij vraagt ons om aan hem te denken als we kerstmis met onze geliefden doorbrengen. Wat een vent! Wederom voel ik me klein door zoveel te krijgen van mensen die veel minder hebben dan wij.


 
De Canadees Alan komt ook even buurten bij Ali en zijn crew. ‘Bikers help bikers man’ legt hij uit. Na een bewogen leven in vele landen van de wereld is hij uiteindelijk blijven plakken in Baku. Het toeval verrast weer als blijkt dat hij bijna een buurman van Milko is geweest.

Vooraf is de bootreis vanuit Baku naar Turkmenistan een van de hete hangijzers geweest. Je kunt op internet de meest wonderlijke verhalen vinden over de manier waarop mensen aan een kaartje komen. Vrijwel iedereen schakelt voor de nodige dollars een lokale fixer in die alles regelt. Wij hebben mazzel. Als het door Ali opgesnorde telefoonnummer geen gehoor geeft stuurt het hotel ons op pad met hun eigen taxichauffeur. Hij brengt ons naar de goede plaats om te informeren naar de boot die ons illustere gezelschap over de Kaspische zee moet dragen. Een keurige dame legt ons in goed engels uit hoe het werkt. Tenminste… als we de boot bij haar maatschappij zouden boeken. Ze is zo eerlijk om te melden dat de concurrent een volle schuit heeft en vanavond nog vertrekt. Uiteindelijk wordt afgesproken dat de taxichauffeur wordt gebeld als wij ons moeten melden in de haven. Hij escorteert ons ons dan naar de juiste plek en intussen kunnen we toch een beetje Baku bekijken.


 
Baku loopt zich warm voor de Formule 1 die hier zeer binnenkort wordt verreden. Omdat we niet zolang kunnen blijven plakken ben ik met gevaar voor lijf en leden alvast op de tribune geklommen om de snelle mannen toe te juichen. Je weet maar nooit. Misschien heb ik ‘onze’ Max een beetje geholpen om 8e te worden.

Als vaste klant van Ali heeft Elmar ons in het hotel ontvangen. Als we uitchecken komt hij aanlopen met 2 fraaie metalen motorminiaturen als geschenk voor Milko en mij. Om de brutusboys niet in de kou te laten staan doet hij er ook nog een paar smakelijke wijntjes bij. Hoe vaak zou buitenlandse hotelgasten in Nederland zoiets overkomen?

Ondanks de toffe middag in Baku heb ik het gevoel dat we Azerbeidzjan en Baku te kort hebben gedaan. Toegegeven; bezienswaardigheden zijn er buiten Baku weinig maar de Azeri’s maken dat meer dan goed.

In mijn top 10 van aardige mensen staat Azerbeidzjan met stip op 1.

DSC_6821

Volg de MidlifeCRUISER ook tussen de verhalen door
 

7 Reacties

  1. De helft zit erop. En voor zover ik het kan beoordelen gaat het allemaal zonder al te vreselijke tegenslagen. Daarbij genieten jullie volop van de reis en de mensen. Prachtig dat er nog zulke behulpzame en gastvrije mensen zijn. Op het zelfstandig sleutelen maken jullie ook grote sprongen vooruit. Het is een handige zet geweest om bij de dealer praktijk kennis op te doen. Natuurlijk kan je niet alles repareren (snelheidsmeter) maar de echt essentiële zaken gaat jullie goed af. Ik vermoed dat het internet steeds minder vaak ter beschikking komt, maar misschien heb ik het helemaal mis. Ik kijk in ieder geval weer uit naar het volgende Facebook bericht cq MidLifeCruiser verhaal.

  2. Wat een genot om zulke lieve en aardige mensen tegen te komen, geweldig….wat een ervaring. Heel veel motorplezier en veilige kilometers gewenst. We genieten van jullie reisverhalen,
    Gerrit en Magda

  3. Zoals gebruikelijk was het weer een genot te lezen wat jullie nu weer allemaal hebben beleefd. Ik ben ervan overtuigd dat dit maar een fractie is wat jullie allemaal beleven. Jammer dat jullie aan een redelijk strak schema vastzitten anders was Baku vast nog meer tijd waard geweest.
    Hier in ons koude en natte kikkerlandje gaat het leven verder en gebeuren er niet zoveel spannende dingen. Een EK waar we niet aan meedoen, een referendum in GB waar we geen invloed op hebben en de vakanties waarop we ons nog mogen verheugen. Aan jullie, allemaal blijf genieten met zo weinig mogelijk tegenslagen, we volgen jullie met plezier.

  4. Het is echt geweldig dat je op al je motortochten zulke bijzondere en bijzonder gastvrije mensen ontmoet! En soms inderdaad jammer dat jullie zo’n strak schema hebben, maar genieten doen jullie evengoed en ik geniet van de verhalen!

  5. Geweldig mannen leuk om te lezen en vooral dat het zo goed gaat nog veel veilige kilometers en tot horens maar weer
    Nog 2 weken en dan gaan wij ook een hele reis maken en wel naar de Hars Duitsland heerlijk groetjes Peter

  6. Idd ongekend die vriendelijkheid en gastvrijheid! Mooi hoor! Leuke fotoos ook!
    Benieuwd naar de volgende episode.
    Grt. Sjaak

Gesloten voor reacties