Er was geen telefoon, geen email en alleen maar kilometers om te maken. Iedere dag en elke ontmoeting was uniek en fris. Pure vrijheid die veuls te snel went. Durk zou het waarschijnlijk mentale inflatie noemen. Na de warme douche waarin je thuiskomt komt de stilte van het normale leven. Pas dan besef je wat je mist. Alles willen doen om het gevoel nog wat langer te omhelzen. Bloggen als therapie. Ik sluit mijn ogen en vlieg terug naar de oevers van Lake Son Kul…

De zon zinkt KTM oranje in de golven. Het Yurthotel blijkt een gouden greep. Nog steeds primitief maar oneindig veel lekkerder dan een homestay. We sukkelen de nacht in bij de warmte van onze langzaam dovende potkachel. Als de generator ten ruste wordt gelegd doven de lampen. Onze filmquiz gaat natuurlijk gewoon door. De meest markante scene’s passeren ook in het donker de revue. Allert en Milko hebben de laatste lach. Mij zijn ze kwijt. En als ik wakker wordt ontbijten we flensjes. Kom maar op met die sneeuwkilometers!

 
We zijn ruim over de helft. Na dit prachtige Kazachstan resteren er van de 20 geplande landen nog maar 3. De kilometers trekken een stevige wissel. Mens en machine lijden meer dan ik in mijn stoutste dromen had verwacht. De vermoeidheid stapelt zich op. Ik slaap als een blok, overal en altijd, maar wordt toch mateloos moe wakker. Het rijden zit me echter nooit in de weg. Dit is immers wat ik het liefst van alles doe. Het verstand smacht naar rustdagen maar mijn hart wil door. Milko’s liefde voor de motor is wat minder. Zijn mentale accu raakt daardoor sneller leeg. Onderling worden we daar een beetje kribbig van. Je merkt het aan de kleine dingetjes. Zo is de intercom defect maar hebben we allebei geen haast om dat te fixen. Woorden zijn soms ongewenst. Een blik of een lichaamshouding spreekt dan boekdelen. Op zulke dagen rijden we onze eigen rit. Opgesloten in een persoonlijke ballon gevuld met eigen gedachten. Gelukkig kennen we elkaar lang- en goed genoeg om echte problemen te voorkomen.

De grens is deze keer een eitje. Dat wil zeggen … voor ons. De Brutusboys worden wat steviger aan de tand gevoeld. De Kazakse petten willen alles zien. Voor ons een lekker rustmomentje. Onverwachts en zomaar ergens in het Kazakse veld tussen de wilde paarden.

 
Kazachstan laat zich meteen van een mooie kant zien. Iets waar we nog steeds met volle teugen van kunnen genieten. Na de paardenpauze sturen we meteen weer het Tian Shan gebergte in. Het asfalt naar het verdronken woud van Lake Kaindy was schaars. Grind, zand en modder maken het leven weer spannend. Millie loopt er minder warm voor. Toch is zijn middag ook geslaagd. We treffen een antieke bus met moderne Kazakken. Stevig bewapend op zoek naar groot wild. Hij durft het bijna niet te vragen…

 
We slaan ons kamp vlak boven het mystieke meer op. Als op 1.940m de zon door de kou wordt verjaagd lonkt de warmte van een kampvuur. Ik laat de tent de tent en ga op de koffie bij een groep Kazakse kameraden. Voor hun is het de gewoonste zaak van de wereld. Een reiziger ontvang je als een goede vriend. Binnen een minuut wordt de gitaar getrokken en mijn hand gevuld met een glas wodka. Als ook mijn reismakkers aanschuiven begint het feest. Het wordt een van de mooiste avonden van de reis. Een pareltje waarvan ik me het einde slecht kan herinneren. Goed geslapen heb ik wel…

Onze verse vrienden laten ons pas vertrekken nadat we hun schaschlick hebben getest. Op afstand de lekkerste van de hele trip. Het braamstruikse binnenpad omhoog was pittig. Dezelfde weg wacht ons nu omlaag. De door de regen gesterkte rivier doet zijn stinkende best maar we raken niet onder de indruk. We jassen het rubber er met volle bepakking doorheen.

 
Tijdens de voorbereiding zagen we Kazachstan vooral als een kilometerreus. In werkelijkheid genieten we van veel meer. De verharde wegen zijn best redelijk, het uitzicht is top en de mensen zijn geweldig. Bij de Charyn Canyon worden we zomaar getrakteerd op een lunch door een Kazakse piloot en zijn vrouw. Kwam goed uit want ik snak naar vocht. Op de een of andere manier lukt het ons nog steeds niet om tijdig inkopen te doen en raken we de Brutusboys steeds kwijt. Die staan dan ook bij een andere Canyon te wachten. In afwachting van de hereniging verkennen wij vast het gebied en lopen we andere reizigers tegen het warme lijf. GS rijders die hun vrouwen met een vervangende achtervering uit Duitsland hadden laten invliegen. Slim gedaan. Hadden we moeten onthouden!

Ruth en Jürgen hadden de Brutusboys al eerder ontmoet. Het blijft grappig dat je elkaar als reizigers altijd wel ergens tegen het lijf loopt. Op hun website happyfeetontour vertellen ze over hun wereldreis die ze met hun kampeertruck maken. Al vanaf 2012! Om van te watertanden. Ruth maakt zich zorgen over de Russische grens. We hebben immers bij de ini-mini-grensovergang van Kazachstan geen invoerdocument voor de voertuigen ontvangen. Wij maken ons minder druk. Zorgen zijn voor morgen. Dit had een leermomentje moeten zijn!

 
Onze ijzeren paarden hebben het minstens zo zwaar als hun menners. Mijn brandstoffilters raken verstopt en mijn linkerkoffer heeft wisselende contacten met het wegdeksel. Bij Milko is het nog erger. De tijdelijke fix van zijn uitlaat is uitgewerkt en zijn rechtervoet wordt weer ouderwets gebraden. Zijn snelheidsmeter geeft niets meer aan en als hij stevig naar rechts stuurt schakelt zijn motor gewoon spontaan uit. Ik rij al een paar dagen voorop omdat zijn GPS houder de trillingen niet langer kon weerstaan. Die van mij is collegiaal en breekt op precies dezelfde plek. Nu rijden we allebei op de tast en moet Brutus ons door Almaty naar het hotel leiden.

Onderweg naar deze voormalige hoofdstad raak ik overmand door de intense luchtvervuiling. Het begint met het zwevende woestijnzand in de dalen. Het niet door APK gehinderde wagenpark doet daar een schepje inktzwarte dieseldampen bovenop. Bij het invallen van de schemering ontsteken ontelbare schaschlik bakkers hun roosters. Al met al een venijnige coctail die mijn tranen zelfs achter het vizier ongecontroleerd over mijn wangen doet stromen. Milko is blij met de extra pauze. Hier valt een extra peukie immers niet op.

 
Agent Orange is de eerste KTM dealer sinds Griekenland. Hoofdmonteur Sergey ontvangt ons in stijl. Een toffe peer die prima Engels spreekt omdat hij een tijdje in Toronto heeft gewoond. Hij maakt zijn agenda leeg voor ons en gaat meteen aan de slag met het reguliere onderhoud. Voor de GPS houders en het uitvalprobleem zet hij een joker in. Hij ontbiedt Igor de Russische Fixer en bezweert ons dat die van wanten weet. Igor’s bioritme lijkt op dat van mij. Voor hem begint de werkdag pas ’s middags. Als we hem ontmoeten blijkt hij niet zo spraakzaam maar maakt wel de juiste geluiden; “No problem… I can fix”. Twee uur later is hij terug met de juiste bouten voor mijn koffers en heeft hij de GPS houders niet alleen gerepareerd maar ook verbeterd. Een gelaste staalplaat moet voorkomen dat ze ooit nog breken. En voor de vorm heeft ie het hele spulletje ook maar keurig zwart gespoten.

KTM eat your heart out… Igor rocks!