14.734 km : Semey, Kazachstan

blader omlaag

Gulzig schrans ik de woorden van mijn dagboek en reis met jou in gedachten terug naar de overvloedige kilometers van Kazachstan. Ons kompas wijst al weer enige tijd strak naar het Noorden. De race door de tijdzones is sinds Kirgystan blijven steken op +6 uur. Mijn polsklokkie staat eigenwijs hetzelfde als in Nederland. We hebben tenslotte de tijd van ons leven hier in het nu.

Er leven wel 260 verschillende soorten dieren in Altyn Emel National Park. Toch tel ik er maar 3. De enorme steur van de trotse ranger op wiens erf we mogen slapen, het hert dat me duur komt te staan en het muggenleger dat me op minstens 50 felrood gekopte bulten trakteert. Na Basshi volgt er twee uur zand. Heel veel zand. Onze zwabberende voorwielen rollen door tot aan de de Zingende Duinen. Zeldzaam omdat ze ondanks de wind niet zoals normale duinen verplaatsen. De schoenen gaan dus uit en de worsteling vangt aan. Twee stappen omhoog. Een stap glijdend naar beneden. Geteisterd door de onverbiddelijk brandende ochtendzon. De weg omhoog doen we puur op karakter. Trots en onwetend omdat de weg terug nog veel lastiger wordt. Daar waar het losse zand van de duin ophoudt begint een harde korst die inmiddels aanvoelt als een barbeque op werktemperatuur. Meer dan een tikkeltje te heet voor onze ontblote voetzolen. Men had ons beloofd dat de duinen hier zouden zingen. Achteraf snap ik waar het gezang echt vandaan komt…


 
Mijne trouwe volgers kennen mijn zwak voor petten. Al rijdend tuur ik over de rand van een Kazakse heuvel en ontwaar daar een hele tros. Eerst denk ik aan enthousiasme en zwaai energiek terug. Een lichte schrik maakt zich van mij meester als een jeugdig exemplaar met bitse bewegingen van zijn speelgoed lightsaber het tegendeel bewijst. Ik rem, zet de ronkende motor subbiet uit, toon mijn breedste lach en roep ‘Hello’. “Document!” Hij doet zijn stinkende best om gezag uit te stralen maar er zit van alles in de weg. Ik rits het leer open, haal mijn documentenmapje vanonder mijn shirt en neem alle tijd om mijn paspoort tevoorschijn te frummelen. Het wachten valt hem zichtbaar zwaar. Na enig geblader kijkt hij me aan en gromt iets in zijn engels. Ik begrijp natuurlijk meteen dat hij een rijbewijs wil maar kies voor het spel en kijk verward. Pas als hij me zijn eigen rijbewijs laat zien tast ik voor de tweede keer in mijn documentenmapje. De triomf stroomt nog uit zijn ogen vlak voordat ik mijn paspoort uit zijn andere hand gris. Daar heeft ie niet van terug. Ik wordt uitgenodigd in de auto naast zijn chef die overduidelijk meer dienstjaren dan engelse woorden kent. Met gebaren probeert hij me duidelijk te maken dat ik illegaal heb ingehaald. Ik knik, blijf glimlachen en speel de vermoorde onschuld. Na een kwartier gevuld met geweldige gebaren en steeds dommere blikken van mij wordt een joker ingezet. De dame op het buro klinkt wat engelser door de portofoon; “U heeft onze wet op een grove manier geschonden…”. Beseffende dat het de hoogste tijd is voor een koersverandering vraag ik of ze die aardige mijnheer op de andere stoel wil vragen mij het verbodsbord te laten zien. ‘No sign, no offence’ probeer ik. Het is een gok maar hij treft doel. Haar taalbeheersing schiet nu danig tekort en opstaan is bovendien teveel gevraagd van mijn ervaren buurman. Hij kijkt me indringend aan, lacht en geeft me mijn rijbewijs en een stevige politiehand; goodbye! En zo is het wederom gelukt om ongeschonden uit de strijd te komen.


 
Hugo Scagnetti is een moderne kruisridder die een belofte wil inlossen. Vechtend tegen osteonecrose hoopte hij op een leven zonder krukken. Dan zou hij de wereld bereizen om aandacht en fondsen te oogsten voor onderzoek naar deze verschrikkelijke ziekte bij kinderen. Wij treffen deze waarachtige held tijdens een pauze langs de weg. In tachtig dagen solo rond de wereld. Op een Yamaha Super Tenere die stijf staat van de technologie. Middels een permanente sattelietverbinding reizen de sponsors Telefonica en Yamaha vanuit hun Spaanse kantoren live met hem mee. Met de persoonlijke zege van de paus en een startschot met de mindere goden Rossi en Lorenzo kan het niet meer fout. Viva Hugo!

Aan mooie mensen is hier sowieso geen gebrek. Op zoek naar een bankschroef om mijn kofferbeugel weer dienst te laten doen loop ik een Taldykorganse straat in. Gewapend met Point It op mijn telefoon weet ik aan twee pratende vrienden op een muurtje duidelijk te maken wat ik zoek. Voordat ik besef wat er gebeurt zit ik naast de oudste van de twee in de auto op weg naar zijn zwager. Onderweg oefent hij zijn Duits van 40 jaar geleden. Tijd genoeg want de bankschroef bikkel woont maar liefst 12 kilometer verderop in een ander dorp. In een oogwenk is mijn beugel daar weer recht en rijden we retour. Onderweg slaag ik erin om te informeren naar de kosten. “Nein!” klinkt het kordaat; “Je bent een gast van mijn land en daarom help ik je natuurlijk zonder geld…”. In stilte vraag ik me wederom af of een gestrande Kazak hetzelfde zou overkomen in ons ‘tolerante’ landje. Wat denk jij?


 
Het Kazakse asfalt bevalt ons goed en we maken stevig kilometers. Tegenover een tankstation laten we ons samen met de Brutusboys in de stoelen van een klein restaurantje zakken. Voordat we beseffen wat er gebeurt worden er ongevraagd koekjes en hapjes aangedragen. Het is gezellig en de hele familie wil met ons op de foto. Met name de jongste dame van het stel wil met ons pronken op haar Kazakse instagram. Millie staat haar het mooist. Als we onze reis willen voortzetten trekt Ronald de knip die weer eens resoluut wordt geweigerd. Het blijft een verassend gevoel dat mij heel klein maakt. Alsof men een machtig moment niet wil bederven met geld. Oh wat hoop ik hier iets van mee te nemen naar huis…

Milko heeft het helemaal gehad met zijn lekkende uitlaat. Alle tijdelijke oplossingen ten spijt worden zijn scheenbenen nog steeds gebraden. Ten einde raad besluiten we om de keramische afdichtringen in te vliegen vanuit Nederland. Mijn trouwe achtervanger Evert regelt het met de KTM mannen in de Bilt. PostNL belooft hem plechtig dat UPS er maar 3 dagen voor nodig heeft om die vermaledijde ringen naar Semipalatinsk te krijgen. Da’s mooi want dan kunnen we meteen wat rusten en onze achterbandjes wisselen. Als het echt moet kunnen we dat prima zelf maar de lokale bandenboer doet het voor een habbekrats. Als ik het vers gebande achterwiel weer in mijn motor aan het klussen ben komt het bandenhulpje bij me buurten. Hij stelt me vragen en loopt tussendoor steeds even weg om te spieken in zijn Engelse woordenboek. Na een poosje informeert hij voorzichtig naar mijn leeftijd. Op mijn antwoord volgt een blik die verbaasd en vragend tegelijk is. “You are a hero” werpt hij me toe en vergewist zich al doende meteen van een ereplaats op deze blog. Even later lees ik enige twijfel in zijn ogen als ik zijn favoriete striphelden niet ken. Gelukkig eindigt hij met de voor mij bekende Star Wars figuren zodat ik met mijn pas verworven heldenstatus op zak afscheid van hem kan nemen.

28092750465_45a323e535_o
 
Ook in Kazachstan is het niet louter genieten. De schrik sloeg me de laatste dagen meerdere keren om het hart. Zo knal ik met volle teugen over de zandpaden terug na het bedwingen van die zeldzaam zingende duin. Opeens heb ik publiek in the middle of nowhere. Een statig hert staat in het hoge gras nieuwsgierig naar me te kijken. Pas op het allerlaatst maakt hij aanstalten om de benen te nemen. Misschien heeft hij op dat moment wel door dat mijn tas achter de opening van mijn uitlaat zakt. Ik heb alleen oog voor die prachtige verschijning en ben volledig ongewis van het drama dat zich vlak achter mijn rug afspeelt. De hete uitlaatgassen zoeken een uitweg en boren een armdikke tunnel door mijn tas met inhoud. Ik genoot. Van het hert en mijn eigen stalen paard dat steeds lekkerder lijkt te gaan rijden door het rulle zand. Logisch… het scheelde natuurlijk een paar kilo’s nadat de spanbanden het verloren van de uitlaat. Pas aan het einde van het lange pad stop ik om te wachten op Milko en kijk ik om of hij al in aantocht is. Ik vergat bijna adem te halen toen ik een leeg zadel ontwaarde waar ik mijn Ortlieb had verwacht…


 
De lucht betrekt en de wind wordt behoorlijk stevig als we door het grasland kruisen op weg naar het doel van die dag. Voor ons rijden twee auto’s. De voorste met een aanhanger waar zorgvuldig een boot op is vastgezet. Een plotselinge windvlaag tilt de boot met aanhanger op, scheurt hem moeiteloos van de auto los en kwakt hem achteloos in het weiland. Dat was nippertjeswerk. Voor hetzelfde geld zat ik er naast om hem in te halen. Heb wel een mooie helm maar of die stevig genoeg is om een boot weg te koppen? We helpen de Kazakken om de aanhanger weer rechtop te zetten. De trekhaak zit er nog aan en van de boot is weinig over. Ik heb met ze te doen.

Nauwelijks bekomen van de schrik sturen we een paadje in naar het meer. Ik rij langs een muurtje en heb aandacht voor de gladheid onder mijn wielen. Vanuit mijn linker ooghoek neem ik iets waar. Als ik omkijk springt er een kolossaal wit monster in galop over de muur. Wordt dit dan het roemloze einde van een tot dusver genietende midlifecruiser? Wat kan een seconde lang duren! Het was een sullige goedzak die ons alleen maar kwispelend gedag kwam zeggen.

Zelfs de beesten zijn hier blij met buitenlands bezoek!

IMG_2659

4 Reacties

  1. Als je in schaarste opgroeit, is delen en gedeeld krijgen een noodzaak om te overleven. Verder versterkt het de sociale banden en het respect voor elkaar. Vrij vertaald: “Als je de donkerheid van nacht hebt ervaren, waardeer je de helderheid van de dag veel meer. Hier in de westerse wereld kunnen we dus veel leren van diegenen die weinig hebben, maar veel te geven hebben.

  2. Begreep van Detto dat jullie inmiddels gezond en wel weer thuis zijn. Prachtige verhalen en ben benieuwd of deze wereldtrip de trip is geweest waar je jaren over hebt gedroomd . Hartelijke groet Ingrid Witlox

Gesloten voor reacties