15.764 : Kosh Agash, Rusland

blader omlaag

Mijn trouwe tweewieler staat weer als vanouds in de garage. Hij leek bijna blij om me te zien. En dat terwijl ik, zijn baassie, vreemd ging op een ander zadel. Gevleugeld deed ik immers in 13 uur waar hij een volle maand woeste baren voor moest trotseren. Dankzij de goede zorgen van Peet is hij retour in veilige haven. Als diepe dank voor bewezen diensten wacht mijn ijzeren paard weldra een verwenbeurt in de stal van RB Motoren.

Mijn verhaal is inmiddels weer veel te lang blijven steken in Semey. Het gewone leven zit weer wat in de weg. En dat terwijl er nog zoveel te vertellen is! Semey was comfortabel maar niet gezellig. Een prima hotel in een diep bedroefde stad. “Stronger than Death” is de naam van het monument dat ons op de achterliggende tragedie wees.


 
Intens leed laat zijn sporen achter. Onzichtbaar voor het oog maar tastbaar aanwezig. Bestand tegen de machtige golven der tijd. Semipalatinsk was 40 jaar lang de belangrijkste nucleaire testsite van de Soviets. Pas in 1991 kwam er een einde aan de meest gruwelijke kernproeven. De verhalen die ik lees maken me stil. Doodstil. Nietsvermoedende burgers werden aangemoedigd om de paddestoelwolk in de open lucht te bewonderen. Men wachtte met detoneren totdat de wind in hun richting waaide. Vergis je niet. De gevolgen zijn vergelijkbaar of erger dan Hiroshima en Nagasaki. Kinderen met genetische ziektes, leukemie, onvruchtbaarheid en kanker zijn hier heel gewoon. Bijna 1,5 miljoen mensen hebben gezondheidsproblemen. Een op de 20 kinderen in het gebied wordt geboren met serieuze afwijkingen. De helft van hen zal de 60 niet halen.


 
Vanuit mijn veilige burostoel leer ik de details van de droefheid die daar zo tastbaar was. Het is een verhaal dat niet eerder in mijn wereld was doorgedrongen. Ver van ons bed enzo. Jou erover vertellen is het enige dat ik nu nog kan. Of misschien toch niet? Ik heb me ingeschreven voor de petitie van the ATOM Project.

Zo kunnen we die mooie wereld toch niet achterlaten?

De Brutus boys voelen het ook. Op zoek naar vrolijker oorden duwen zij weer vlot het gaspedaal in de richting van de Russische Altai mountains. Wij sleutelaars blijven mokkend achter. Hoopvol wachtend op een paar asbest ringen die nooit zullen komen.

Tegenover het hotel is een park waarin men zich met een permanente kermis aan de vrolijkheid lijkt vast te klampen. Een rij met bloemenwinkeltjes kleurt er het leven. Samen met Millie stroop ik in het duister de stad af naar een fatsoenlijke maaltijd. Voorwaar geen eenvoudige taak. Vooral als het menu geen plaatjes kent. Restaurant Amsterdam geeft ons onverwachts hoop. Net niet goed genoeg om ons thuis te voelen maar toch bijzonder. De poster boven de tafel tovert ons moeiteloos terug in de tijd. Het lijkt een eeuwigheid geleden toen daar ons startschot klonk. De baas van de tent is verguld met Millie’s kiekjes van zijn favoriete stad. En zo laten wij dolende reizigers een vleugje vrolijkheid achter in een stad die veel meer verdient.


 
Aan onze achtervanger Evert en de mannen van RB Motoren heeft het zeker niet gelegen. Binnen 3 dagen lagen de verse uitlaatringen in het verre Kazachstan. Het was de douane die ons heeft genaaid. Het fijne zullen we er nooit van weten. We hadden nog lang kunnen wachten. Als we de boot naar Japan willen halen is het de hoogste tijd voor plan B. Milko’s fiets moet er nu echt aan geloven. Gewapend met hittewerende tubes en asbest vellen dringt mijn maatje diep in zijn binnenste door. Alles in de hoop om ongehinderd kilometers te kunnen maken.


 
We zwaaien naar de mensen in de rij en stuiven Rusland binnen. Zo snel was het nog niet eerder gegaan. De computer kende ons van de visa en de formulieren werden gewoon compleet ingevuld afgedrukt. Welcome to Russia!

De prachtige Altai mountains bewonderen we voornamelijk in de achteruitkijkspiegel. Jammer en vooral helaas. Weer zo’n chronisch gevalletje van plenty kilometers en no time. Onze eerste Russen hadden echt meer verdiend. Ik denk aan de verrukte uitdrukking op het gelaat van de junior shaslick bakker. Of Sergey die trots met ons op de foto wilde en ons later onderweg fotografeerde. Zijn mail met de plaatjes was verassend want hij heeft ze ongemerkt gemaakt. Of de ingedutte muzikant die zich op ons verzoek aan Pink Floyd waagde. Al met al genoeg om ons te leren dat de daden van een staat soms mijlenver verwijderd zijn van de goede inborst van haar ingezetenen.


Kosh Agash is de laatste halte. De Mongoolse grens ligt om de hoek. De fellowship is weer compleet en klaar om hem te slechten. Vooral nu we van een Japanse motorcollega hebben gehoord dat hij 5 dagen op slot gaat. Ach wat…

Wat is een avontuur zonder spanning?

29318436381_8c4f5db56e_o

2 Reacties

Gesloten voor reacties