15.935 : Ölgi, Mongolië

blader omlaag

Met een ijzig avontuur aan de nabije horizon en mijn trouwe ros wederom op de woelige baren is het de hoogste tijd om het vorige verhaal toch maar eens in stijl af te sluiten. Belofte maakt schuld en er is immers nog zoveel te vertellen… Reis de komende weken gerust met mij mee naar wat eens geschieden is.

We schrijven juli 2016; ik ontwaak een tikkeltje laat in een smoezelig Russisch guesthouse te Kosh Agash. Het uitnodigende zonnetje buiten compenseert de blik van onze hospita die tot op de dag van vandaag niet begrijpt hoe we gisterenavond zonder haar sleutel zijn binnengekomen.

Vandaag is het zaak om de mongoolse grens rap te passeren anders wordt het tenminste 5 dagen duimen draaien. Het Nadaam festival barst weldra los en met de Europese top in het verschiet gooien de mongolen hun onmetelijke land onverbiddelijk op slot.

De Brutus boys rijden vastberaden vooruit om vervolgens braaf aan te sluiten in een enorme rij voertuigen die allen wachten op een glorieuze toekomst aan de andere zijde van de zo begeerde grens. Wij tweewielers gaan voor de alternatieve strategie. Met een gretige blik op oneindig, een strakke rug en met een ferme polsbeweging scheren wij langs de argeloos wachtenden naar de poort van het beloofde land. De aldaar wachtende Kazakken vergeven het ons subbiet als duidelijk wordt dat ze met dat buitenlandse gespuis op de foto mogen.


 
Het karige aluminium raampje ontsluit slechts een miniem deel van de kolossale torso van een Russische douanebeambte. Passport… gromt hij en keurt ons daarbij verder geen blik waardig. Alleen zijn linker ooglid beweegt omhoog als hij de gelijkenis tussen mijn foto en die door weer en wind getergde tronie voor zijn luikje lijkt te zoeken. “Document…” Als gelauwerde grensridder weet ik dat hij daarmee het kentekenbewijs van mijn trouwe ros bedoelt. Na een schalkse blik op het groene kaartje gaat het andere ooglid mee omhoog; “NO.. I need document!” bitst hij me toe. Document? I don’t have other documents… In opperste verwarring kijk ik Millie aan in de hoop dat hij het verlossende idee heeft en al doende zie ik de rij achter ons onrustiger worden. “You MUST, everybody has document!” De schaarse warmte stijgt in zijn kolossale lijf en kleurt dat norse gelaat steeds roder. “Go away!” Go Away? Hoe dan? Waarheen? Instinctmatig voelen we beide aan dat onze onderhandelingspositie verdwijnt als we de rij zouden verlaten. Dus ik probeer voorzichtig… What document do you mean? “GO AWAY!”

Een vrouwelijke collega die tot nu in het zicht onzichtbaar was stapt behoedzaam naar buiten en bladert tevergeefs door de stapel documenten die ik losjes in mijn hand had. Al haar beter bedoelde pogingen ten spijt blijft het zo gewenste document helaas voor het ziedende zonlicht verborgen.

Als vanzelf denk ik terug aan de Russische douanepetten die ons in dit onmetelijke land toelieten. Alles ging onvoorstelbaar vlot, onze gegevens stonden al in de computer en we kregen geen enkel document. Bij binnenkomst hebben we vaker een invoerdocument gekregen dat vervolgens bij de uitgang van het land moest worden ingeleverd. Maar hier NIET! En weldra gaat deze grens 5 dagen op slot! Pffff.

Plotsklaps schiet me te binnen dat ik die ochtend een vodje in handen had dat we bij het verlaten van Kirgystan in Kazachstan ontvangen hebben. Ik vroeg me toen nog af waarom we dat nooit hebben moeten inleveren..

You see! EVERYBODY has document!

Een vluchtige triomf weerspiegelt op zijn pokdalige gelaat. De stempels klappen en het hek zwiept open. Goodbye Russia… see you soon.

Intussen staan de Brutus Boys nog steeds in de immense maar ook bewegingloze rij en kabbelt hun gemoedsrust per verhit middaguur verder weg.


 
Na enkele uren komt er een oudere Russische man bij ze buurten. Of ze zijn plek aan het begin van de rij willen kopen? Maar natuurlijk… dat is het! Om een centje bij te verdienen zetten de locals in alle vroegte hun auto in de rij om deze later aan te bieden aan argeloze buitenlanders die de grensovergang bij weigering van hun aanbod wel op hun buik kunnen schrijven. Met frisse tegenzin doen de boys afstand van enkele roebels en schuiven ze op positie 15 in de rij. Opgelost… dat wil zeggen; totdat ze mister Document tegen het stevige lijf lopen!

Door de belabberde GSM ontvangst zijn onze berichtjes niet aangekomen en heeft de grommende douanebeer een dejavuutje. “Everybody has document!” Ronald probeert voorzichtig; the dutch guys on motorbikes did not have document… “YESS! They have document!” Na een vergeefse poging om toegang te krijgen tot het beloofde land met een nieuw declaratieformulier heeft ook Ronald de verlossende herinnering aan het Kazachse vodje en mogen zij, net zoals wij eerder die dag, ook de 20 volgende kilometers niemandsland aan Brutus voeren.