Na ruim een week boenderen zijn onze rituelen gevestigd.

Als het contactslot de sleutel aan het eind van de dag moet missen scoren wij bijvoorbeeld een biertje voordat het geronk der motoren verstomd is. Niet eerst douchen of verkleden maar gewoon compleet in motorpak met verse stinksokken de bar in. Een ijskoud biertje glijdt immers beter in een verwarmde keel en alle belevenissen liggen dan nog vers in het geheugen. Zag jij dat ook die…

 
Als de avonturen besproken en de glazen geleegd zijn is het wél tijd voor warm stromend water en een schone onderbroek. Daarna trekken wij met natte haren richting stad of dorp. Zo zaten we gezellig in Bragança aan onze vino tinto’s toen de roodharige bardame ons desgevraagd een gouden tip gaf voor het diner. Aan de overkant van het dorpsplein troffen we een deurtje met een trap die we anders van ze lang zal ze leven niet hadden gevonden. Met pakweg 20 treden klommen wij in een andere wereld. Een koloniaal aandoende ruimte met obscure kunst, stapels boeken en overal flessen wijn. De bediening was in de vaardige handen van een welbespraakte Portugese jongedame en een zwijgzame lijzige grijsaard die veel weg had van Lurch van de Addams Family. Het culinaire feest kon wat ons betreft beginnen.

De bijzondere omgeving deed ons nog meer genieten van het uitstekende late avondmaal. Met name het voorgerecht was smaaktechnisch een gok maar eenmaal op de tong een waar genot. Warme banaan met Portugese kaas en cranberries. Whooaaah… het leven van een rubber pelgrim is loodzwaar.

 
Omdat we na het bereiken van het meest westelijke punt van ons avontuur formeel met de terugreis begonnen zijn rijden we de zwoegende pelgrims nu tegemoet. In reactie op mijn vorige aflevering heeft Rita een tipje van haar pelgrimsluier opgelicht. Ik lees tussen haar regels door dat ze zich niet zo kan vinden in mijn beeld van deze dappere stappers. Terecht! Want vandaag lachen ze ons toe, groeten en wuiven ze al voordat wij daar de kans toe krijgen. Gezellig!

Mijn tegenwoordig iets minder trouwe KTM wordt met de dag bokkiger. Vandaag moet ik bij het maken van een noodstop alle zeilen bijzetten waardoor ik de broodnodige balans verlies. Als een bejaarde ballerina zoekt mijn voetje de grond maar vindt geen grip. Als het abs-loze voorwiel uitgestuiterd is gaat de machine meedogenloos op zijn rechterflank en maakt zijn baasje een koprol. Niets aan de hand, geen schade en bovendien wel zo solidair met mijn eerder gebuitelde maatje.

 
Na het passeren van een vervaarlijk uitziende Portugese grenswachter slingert de weg omhoog. Detto poseert op het hoogste punt achter een met zwaar kaliber beschoten bord. Daarna gaat het onverwachts onverhard naar beneden tot in Astorga waar de culturele agenda weer opengeslagen wordt. Een bezoek aan het Bisschoppelijk paleis dat uitsluitend fysiek in de schaduw staat van de kathedraal. Weer zo’n machtig meesterwerk van de veelzijdige Antoni Gaudi.

Aan het eind van een afmattende dag in het zadel wacht ons een bloedige strijd met de stenen wachters van León. Zoals je merkt heeft jouw midlifecruiser deze gruwelijke beesten beter onder controle dan zijn eigen rollende monster.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet