3.115 km Villaller

blader omlaag

Vandaag zal zo’n dag worden waaraan alles klopt. Meteen na vertrek duiken we al aan de Franse kant de haarspelden in en worden we wakker in stijl. Op de top rijden we de Spaanse provincie Navarre binnen en begint de motorhemel. De ene bocht gaat naadloos over in de andere en het hagelnieuwe asfalt is zo glad als een biljartlaken. Met de juiste muziek in je helmpie en de zon op je knar is dat lekkerder dan een toffee. Zelfs mijn bandjes lijken beter te plakken. Het sturen wordt 1 langgerekte vloeiende beweging en zelfs je motortje begint tevreden mee te spinnen. We hebben lang na zitten denken over een passend woord voor deze belevenis; flow.


 
Als ik de zoveelste bocht indraai zie ik een boer langs de kant van de weg staan met iets raars in elk van zijn twee handen. Het beweegt en lijkt te leven maar ik kan in het voorbijgaan niet meteen zien wat ’t is. Vervolgens zie ik de twee schapen die achter hem aansjokten en geschrokken van ons motorgebrul een goed heenkomen zoeken. Beide achterwerken zijn zo rood als die van een mandril en de moederkoek hangt er nog uit. Verrek… dat waren dus pasgeboren lammetjes. Hij hieldt ze gewoon aan een poot vast alsof het een gevuilde sok was. Rare jongens die boeren.

Er stonden vandaag ook wat offroad weggetjes op de route. Normaal herkennen we die op de gps aan de groen gestippelde lijnen. Groene lijnen zonder stippels zijn normaal gewone kleine weggetjes. In dit deel van de Pyreneeen niet. Beide zijn wandelpaden die voor onze machines niet te doen zijn. Dat kost tijd en veel extra kilometers om er vervolgens omheen te rijden.


 
Tijdens 1 van deze omzwervingen zien we een bordje ‘restaurant’ op een boom gespijkerd dat zo uit de middeleeuwen lijkt te stammen. Omdat het gerommel van onze magen het tevreden gesnor van de motorfiets begint te overstemmen moeten we maar es kijken welke wonderlijke wereld er achter dat bord verborgen gaat. We worden ontvangen door een knorrige Spaanse die enigzins opfleurt als we in steenkolen Spaans weten te melden dat we barsten van de honger. Zo zitten we als enige gasten buiten in de verkwikkende schaduw van een boom ergens in the middle of nowhere als onze, inmiddels breedlachende, keukenprinses met professioneel opgemaakte en ronduit heerlijke gerechten verschijnt. Zelfs het ijsje en de cappucino zijn niet te versmaden. En dat alles voor een meer dan eerlijke prijs. Muy bueno !

Bij een korte drinkpauze ontmoeten we een ietwat geschuffelde schot op een harley. In zijn eentje pruttelt hij door Spanje op weg naar Portugal waar hij aan een electriciteitscentrale gaat werken. Het blijft leuk dat schotse accentje. Aan de aankleding van de motor herken je de echte whiskey liefhebber.


 
Het omrijden en het verassende middagmaal hebben het klokje behoorlijk doen doortikken. Daarom is het inmiddels wat later dan gewoonlijk als we op zoek moeten naar een gepaste plek om te maffen. Onze aandacht wordt getrokken door een groezelig uithangbord waarachter een familiehotel schuil blijkt te gaan. De receptie werd verzorgd door de barman vanachter de tap en ik begrijp uit zijn antwoord ‘cerrado’ dat onze zoektocht nog niet ten einde is. Dan komt de baas van de tent, die ik even tevoren vriendelijk toelachte op straat, binnen gesjokt en er ontstaat een verhitte discussie waarvan de inhoud mij geheel ontgaan is. De uitkomst niet want alles is opeens ‘abierto’ en ik wordt met alle egards naar een simpele edoch schone kamer geescorteerd. Goed geregeld !

Het wachten is nu op de opening van de eetzaal. We besluiten om de bar te bezoeken. Een voor een komen de oude mannetjes van het dorp een borrel halen. Ze zeggen weinig. Achter ons zit een ietwat beschonken jongere variant de eetlust van een muntjes verslindende gokkast te stillen. Opeens lijkt het alsof de afzichtelijke kast met veel te veel lampjes er een teveel heeft opgeslokt. De machine begint spontaan zijn maaginhoud uit te spugen waarop de fortuinlijke gokker ons met een tandeloze glimlach een drankje aanbiedt. We laten ze smaken.


 
De Spaanse menukaart wordt een beetje puzzelen maar uiteindelijk zijn onze buikjes weer prima gevuld. Het lijkt alsof het halve dorp ’s avonds aanschuift bij het diner. Het restaurant ziet er uit alsof het de laatste honderd jaar alleen maar is afgestoft. Er hangt een apart huiselijk sfeertje. Op de prominent aanwezige tv wordt een reportage getoond over het laatste stierengevecht in Catalunya dat die dag in Barcelona is gespeeld. Voor- en tegenstanders passeren de revue. Sorry ma, maar het doet mij echt deugd dat de stier in dit deel van Spanje dan toch heeft gewonnen ! Mooi om van dit heuglijke feit van zo dichtbij getuige te zijn.

Ik val in slaap nadat ik me verbaasd heb over de nagesynchroniseerde stem van Kevin Kostner en meimer nog wat na over de familie waar we te gast zijn; ze bewegen allemaal moeilijk en hebben bijna geen gezonde tand meer in hun mond. Ik vermoed dat ze ook aan de reuma ten prooi zijn gevallen.

IMG_4995