3.703 km : Peñíscola

blader omlaag

Het stevige stuurwerk begint zijn tol te eisen

Daar waar we de eerste week bij de eerste klanken van de wekker naast ons bed stonden geven we onze ogen nu wat meer de tijd om aan het licht te wennen. Vervolgens komt de dagelijkse routine hortend en stotend op gang. Zo begin ik met het inpakken van de gebruikte spullen en het klaarleggen van de kleding voor de dag. Allemaal op de automatische piloot want echt wakker wordt ik pas als de warme stralen mij treffen.

Na het ontbijt zadelen we onze rijtuigen en krijgt alles zijn vaste plek. Ik schakel de satteliet tracker aan en stel Truus in met de route van de dag. Met een achteloze draai aan de sleutel komt alles onder mij tot leven. Dat is tevens het moment dat ik steevast de handschoenen weer uit en de helm weer kan afzetten. Oordoppen… in mijn rechterzak in plaats van in de oren waar ze horen. Iedere dag hetzelfde liedje. Maar als het rubber dan eindelijk over het asfalt rolt klopt ineens alles. De pijntjes zijn weg en de moeheid is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Alles klaar voor het avontuur dat vandaag op ons wacht.

 


 
Zo zien we vaak dieren onderweg. Eekhoorns die de weg oversteken maar bij het gebrul van onze machines watervlug rechtsomkeert maken. Herten die je ijllings weg ziet sprinten in het bos of geiten die zelfs in opperste paniek voor je ronkende motor uit gaan rennen. Vandaag zien we 6 flamingo’s in de verte. Een klein stukje verderop een busje bejaarde vogelaars die ons allerminst vriendelijk aankijken. Gewapend met sterrekijkers lijken ze te checken op welke poot ze staan. Bijzondere wezens die vogelaars.
 

 
Ik zit een beetje gedachtenloos te genieten als er plots aan stuurboord een heus paard langszij komt. Gewoon vlak naast me op de weg. In galop probeert hij honderden meters mijn 75 paardekrachten te kloppen. Een paardefluisteraar wil ik mijzelf niet noemen maar hij lijkt rustiger te worden van de geluiden die ik maak. Langzaam vertraagt hij zijn draf. Ik overweeg nog even om hem te laten stoppen maar weet niet wat ik daarna met dit fraaie dier aanmoet. Een racefietser achterop is één ding maar een paard achter de motor spannen? Als we even verderop een dorp zien opdoemen besluiten we het aan de dorpelingen over te laten. Voor hun is dit vast niet de eerste keer.
 

 
Van alle creaturen zitten alleen de Spaanse slakken mij in de weg. Tergend langzaam rollen ze voor me uit of duwen ze onverwachts hun remmen door de bodem. Gelukkig ben ik gezegend met ABS want anders deed ik dit verslag vanuit een achterbak.

De laatste dagen heb ik tevergeefs gezocht naar een barbier die mijn weelderige haardos wil verwijderen. Door alle feesten zaten ze waarschijnlijk aan het bier. Vandaag heb ik meer geluk. Abdullah zit al 15 jaren in het vak. Eerst in Marokko en nu hier. Vaardig flitst zijn mes langs mijn zorgvuldig ingemasseerde schedel en verbetert hij al doende de pasvorm van mijn helm. Zelfs mijn wilde haren ben ik nu waarschijnlijk kwijt.
 


 
We eindigen vandaag bij het slot van Peñíscola dat als decor heeft gediend voor Mereen in de Game of Thrones. Wederom beroer ik de keien waarover de lieftallige Daenerys Targaryen zichzelf heeft voortbewogen. Ver kan ze niet zijn want 1 van haar draken ligt hier op het strand.
 

 
We slenteren door de smalle maar vooral knusse steegjes en proberen ons voor te stellen hoe het hier in het hoogseizoen moet zijn. Nu zijn de meeste bars, winkels en restaurants gesloten. Toch zijn we prettig verrast door de sfeer in dit fraaie dorp en doezelen in slaap met de belofte hier ooit terug te keren.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet