Sauherad : 834 (+600) km

blader omlaag

De dag begint aan de ontbijttafel waar je tussen de jus d’orange en de slappe koffie de oevers van de Oslofjord voorbij ziet schuiven.

We rekenen op chaos. Je weetwel die haantjes-de-voorste die als eerste achter het stuur willen zitten… van de achterste auto. Toch gaat alles rap en voordat we het beseffen staan we aan de andere kant van de douane en kan het echte stuurwerk beginnen!


 
Eerst op zoek naar een bank en een telefoonwinkel voor noorse alpendollars en een prepaid internetkaart om diep in de Noorse jungle de blog aan de praat te kunnen houden. Don Rudolfo wijst ons graag de weg. Overigens niet nadat hij ons zijn levensverhaal uit de doeken doet. Als west berliner was hij gezwicht voor de lokroep van zijn Noorse schone. Geen slechte zaak, al zegt hij het zelf, want ze is na al die jaren nog steeds goed voor em.


 
De alleraardigste telefoonwinkelmijnheer was streng. Ja ik moest me legitimeren en ja ik moest een vast adres in Noorwegen opgeven. Anders no deal! Enfin toen ik een uur later gewapend met mijn prepaid simkaart naar buiten kwam had Evert inmiddels met het halve dorp kennis gemaakt.

Bijna iedereen die we spreken waarschuwt ons voor de Noorse hermandad. Die blauwe rakkers schijnen dol te zijn op motormannetjes die te hard rijden. 20-30 schamele kilometers te hard betekend schavot en byebye rijbewijs. Dit reuzachtige land kent maar 3 snelwegen en op andere wegen mag je slechts 80, 60 of 30. Gelukkig ben ik er aan gewend om mij keurig aan de snelheid te houden…

Zou dat de reden zijn dat Evert binnen 20 minuten de snelweg in de verkeerde richting op draaide en mij ongezien de andere richting uit liet brommen? Goed voormekaar dus en meteen een krater in de planning. Want voordat hij uit de file was ontsnapt en wij elkaar weer gevonden hadden waren we weer een straf uurtje verder.


 
Eenmaal buiten de omgeving van Oslo veranderen de geuren en kleuren. Bomen groeien hier tot in de hemel en de goudgele korenvelden laten zich aaien door de wind. Als slagroom op de taart prijken de wijds geplaatste in prachtige kleuren geschilderde huizen. De geur van prachtige dennebomen wordt afgewisseld met die van brandend hout. Wat een land!

Door al het oponthoud vandaag gaan we het eind van de rit niet bereiken en dus besluiten we op zoek te gaan naar een slaapplaats. Na tevergeefs te hebben gespeurd in een verlaten skidorp dalen we weer af en zetten we de joker in; de garmin. Zo stappen we voor het donker over de drempel van een eenvoudig hotel en kunnen we aanschuiven voor de warme hap.

Later op de avond raken we aan de praat met de twee dames van het hotel. Astrid is als rasechte hamburger ooit vertrokken naar Noorwegen voor een leuke vent en toen die tegenviel toch maar blijven plakken. Janneke is een psycho therapeut uit Estonia die 4 maanden per jaar bij wijze van uitlaatklep in dit hotel aan de slag gaat. Onthutsend om van haar te horen dat ze hier 8x zoveel verdient met toiletten schoonmaken als met haar geschoolde baan thuis.


 
Het licht gaat uit en de herrie kan beginnen. We zijn allebei te moe om ons eraan te kunnen storen…

Misschien houdt het de trollen boven ons bed op afstand.

2 Reacties

  1. He broer,

    Wat ben ik toch dol op deze chats, dat ik nog zo’n avontuurlijke broer mag hebben, toppie, ga zo door en hou hem op de weg. greetz……..

  2. Hoi Wilco,

    Wat leuk om je reisverslagen te lezen, alsof we er zelf bij zijn.
    We wensen je een heel fijne reis en zijn benieuwd naar je volgende verhalen.
    Voorzichtig en genieten!!

Gesloten voor reacties