Het Corona monster kan ons niet langer thuis houden.

Met de blik op oneindig en een stevige slinger aan het gas sturen wij dit jaar richting de Tatra’s. De reis voert Evert en mij op de rug van ons ijzeren ros door Polen, Tsjechie en Slowakije en als de tijd het ons gunt een snufje Ukraine. Zoals altijd ligt alleen de route vast en zijn we onaflatend op zoek naar helden en paradijsvogels. Waar we eten en slapen merken we vanzelf.

Het accent ligt dit jaar meer op de beleving dan de kilometers. Met de brommers in een busje rollen we een strakke streep naar Dresden. Het is even wennen om daarna niet meteen de lokkende motorlaarzen aan te trekken. Het visuele smulwerk van de historische binnenstad maakt ons hongerig. Onze keus valt op een klein indiaas tentje waar Evert de dame achter de toonbank schalks toevertrouwd dat hij nog maagd is … wat de indiase keuken betreft. Aan haar verbaasde blik meen ik te kunnen afleiden dat de taalbarriere zijn werk doet. Dat of het tweede deel van zijn zin komt wat laat aan. Het jeugdige enthousiasme van de oudere dame wint het. Lachend roept ze ons toe dat daar meteen wat aan gedaan zou moeten worden. En dit zou vandaag niet eens het laatste feestje voor de doorgewinterde smaakpapillen van Evert zijn.

Een tikkeltje te bejaarde taxichauffeur brengt ons worstelend met zijn gaspendaal naar de andere kant van de stad. Het gebouw van het Dresder Militärhistorisches Museum is aan de buitenkant indrukwekkender dan de binnenkant. Wij hopen er iets te voelen van de verwoestende bombardementen die op de uiterste rand van de oorlog Dresden bijna hebben weggevaagd. Wat denk je wat … niets. Tenminste als je drie bakken met straattegels niet meerekent. Een daarvan gaat zelfs over Rotterdam. Een jonge museumgids maakt ons vurig verbaal deelgenoot van zijn overtuiging. Hij vertelt ons dat anno 2020 rechts extremisten Dresden als bakermat beschouwen. Men gebruikt de 200.000 doden die Goebbels destijds in zijn propaganda machine hekelde als voer voor te spitse oren. Dat het er in werkelijkheid “slechts” 18.000 zijn geweest wil men in die duistere kringen niet horen. En daarom wordt er tragisch genoeg in dit museum geen aandacht aan de verwoestingen besteedt.

Evert’s culinair bewustzijn wordt voor de 2e keer deze dag bijzonder geprikkeld als wij aan een vietnamese dinertafel aanschuiven. Aansluitend volgt een spannende puzzeltocht met het Dresdener openbaar vervoer. Uiteindelijk weten we een tikkeltje moe maar reuze tevreden hotel en nachtkussen terug te vinden. Morgen gaan de motoren van stal en gaat het echte avontuur van start!

We laten het busje achter bij een garagehouder die Evert nog kende en rollen een tikkeltje onwennig op vier andere wielen de straat uit. Ik heb me voorgenomen om deze keer de Sächsische Schweiz wel te bewonderen. Deze grillige rotsformaties moest ik tijdens mijn solotocht in 2010 skippen omdat niemand mijn volbeladen motor destijds in de gaten kon houden. Omdat Evert een broertje dood heeft aan wandelen en klauteren kost het deze keer weinig moeite om een vrijwilliger te vinden.

De grens tussen Polen en Tsjechie kronkelt wellustig door het landschap en om onze route. Vooralsnog merken we weinig verschil. De mensen aan beide kanten zijn vriendelijke en relaxed. Het valt me op dat ze opvallend veel roze dragen. Ook lijken felrode haren hier helemaal hot. Veel jongeren spreken goed engels en de ouderen bezigen een beetje duits. So far so good…

Het niet altijd even gladde asfalt voert ons door een dorpje waar een menigte zich plots naast de weg heeft opgesteld. Iedereen kijkt naar een klein torentje en alle telefoons worden klikbereid in de lucht geheven. Het lijkt of ze allemaal hun adem inhouden. Bruusk stel ik mijn rubber aan het wegdeksel voor en probeer ik zo elegant mogelijk van de motor te springen. Welk een wonder gaan wij aanstonds aanschouwen?

Klokslag 4 uur lijkt er iets in het torentje te gebeuren. Er gaan wat luikjes open en als je heel goed kijkt draaien er wat houten poppen achter. Niet helemaal het wonder waar ik op rekende. Evert manouvreert zijn rug tegen het torentje en filmt de filmende menigte. De teleurstelling maakt ook bij hun plaats voor gelach. Zo te horen ziet men de humor van zijn actie wel in. En dat is beter dan een paar lullige poppen!

Onze trouwe lezers kennen onze routine: aan het eind van de rit zoeken we een terrasje en gaan dan op zoek naar een slaapplek. Soms is er iemand ter plaatse met een gouden tip en anders boeken we Booking.com. Zo ook vandaag. Volgens de app zouden slechts 9 kilometers ons van het zojuist bevestigde onderkomen scheiden. Als ik de coordinaten aan Garmin Truus toevertrouw worden dat er opeens 64… oeps! Blijkt die hut aan de andere kant van de berg te liggen. Niet op het Poolse grondgebied waarop we staan maar in Tsjechie. En de grensovergangen zijn hier klaarblijkelijk dun gezaaid! Evert werpt zijn talrijke charmes in de strijd om de Tsjechische dame aan de andere kant van de lijn te betoveren. Ze rekent niet meer op ons maar of- en hoeveel alpendollars het gaat kosten kan ze niet verklappen. We zien wel. Eerst maar weer op zoek naar een bed in de buurt.

Hiervoor wordt wederom een beproefde techniek toegepast. We vervolgen gewoon de route en kijken goed om ons heen. Ondanks het feit dat we nog niet alle Tjechische namen voor slaapplaatsen herkennen ontdekken we Pension Roza. Alles potdicht maar wel een rokende pizzeria in de tuin. Pizabaas Tito scoort voor ons een kamertje als we hem van 2 van zijn dampende kleinoden beloven af te helpen.

Welja, doe daar ook maar een biertje bij!

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet