3.990 km: Troje, Turkije

blader omlaag

Het is feest in Amasya. Groot feest.


Besiktas is landskampioen geworden en dat vieren ze hier in stijl. Alles wat kan rijden en toeteren wordt met aanlokkelijk enthousiasme van stal gehaald. Luidkeels juichend met gierende bandjes in colonne over de boulevard. Ook de politie doet vrolijk mee en geeft het vuurwerk cachet met flitsende zwaailichten. Zelfs de trouw galmende luidsprekers op de minaretten vallen niet meer op…

Buiten gaat het feest van de vierende voetballers nog uren door als ik de zoveelste verwoede poging onderneem om iets te produceren dat voor een blog kan doorgaan. Er is zoveel te vertellen maar zo weinig tijd en gelegenheid om het op gepaste wijze aan mijn toetsenbord toe te vertrouwen. De afgelopen 14 dagen begonnen voor mijn doen ‘onmenselijk’ vroeg, waren tot de nok toe gevuld met kilometers en vliegen om.


 
Laten we de draad oppakken in Albanie. Als ik ’s morgens het slot van mijn motor afhaal biedt de zompige campinggrond niet langer de gewenste steun aan mijn standaard. Als een koe met slaapziekte kiepert 340kg beladen motorfiets zijn hele ziel en zaligheid in de wei. Samen met de van alle kanten toegesnelde campinggasten plaats ik de naar de hemel wijzende bandjes weer aan de onderkant en neem ik met kloppend hart de schade op. Het valt gelukkig mee. Alleen de koppelingshendel is afgebroken en die heb ik reserve meegenomen. Dacht ik…

Albanië blijft bijzonder. Een mix tussen klassiek en modern. Het verkeer is met name in de steden een heerlijke chaos. Het concept snelweg kennen ze wel maar houden ze nooit langer dan een paar kilometer vol. Daarna gaat het weer samen met paard en wagen verder op een braamstruiks binnenpad. Als ze hier ooit een APK invoeren is de weg meteen leeg. Op de glimmende patserbakken van de zware jongens na natuurlijk. Wat gemist wordt aan mooi materiaal wordt echter ruimschoots gecompenseerd met pompstations. Iedere kilometer kun je tanken. Donders handig voor mensen zoals ik…

Een bustrip naar Berat wordt een avontuur. Vanaf de camping met het openbaar vervoer naar de stad. De buschauffeur was een zuinig man. Waarom zou je ook die andere versnellingen gebruiken als de eerste je alles brengt wat je hebben wil? De halve stad haalt ons in. Ook de bekende groene bussen met de naam “Connexxion”. Handig voor de mensen hier met de letterlijke tekst “Reisinformatie van deur tot deur” nog in sierlijke letters op de achterkant. Tja, hier heb je immers geen APK. En wij verpatsen ze waarschijnlijk voor weinig.

De volgende morgen staat een geheime missie op het programma. Wij willen een glimp zien op te vangen van de in het diepste geheim gestalde Russiche Mig straaljagers die in een grijs Soviet verleden door Albanie zijn aangeschaft maar minder vlieguren hebben dan een doordeweekse plofkip. We weten tot het laatste hek door te dringen en zien ze in de verte staan. Het handjevol bewakers met hun honden schrikt wakker, trekt de plooien uit het uniform en snelt naar ons toe. Kijken mag, fotograferen niet. Stom zeg; zijn de boys hun draaiende GoPro op Brutus helemaal vergeten uit te zetten. Met een beetje geluk en bandbreedte zal ik ons filmpje binnenkort hier proberen te plaatsen.


 
Gesprekken zijn moeilijk omdat mijn Albanees wat stoffig is. Echt praten lukt alleen met een leuke lerares in een koffiehuis en twee doofstomme mannen voor haar deur. Ze had de 2e baan in het koffiehuis nodig om haar ouders te onderhouden. Het leven is zwaar in Albanie.

Na een halve dag ploeteren houdt de weg opeens op. Het prachtig slingerende asfalt door de Albanese Canyon houdt het opeens voor gezien. Dat wordt serieus onverhard zandhappen of de hele weg terug naar Berat. Milko kiest dapper voor het eerste. Toen wist hij nog niet wat hij nu weet; dat zandpad was 35km lang! Na de eerste benauwde kilometers krijgt hij de smaak te pakken. Nog steeds niet van harte maar hij deed het verdomd goed.


 
Na Albanie en de voormalige Joegoslavische landen voelt Griekenland weer ouderwets vertrouwd aan. Plaatsjes als Metzovo en de prachtige kloosters van Meteora bieden meer lust voor het oog dan avontuur. Jammer dat we niet meer tijd hebben om ouderwets te blijven plakken.

IMG_1441
 
In Thessaloniki maken we een pitsstop bij een gezellige Griekse KTM dealer. Via de mail heb ik een nieuwe accu voor Milko en een juiste koppelingshendel besteld. Zo eentje die je zonder knijpspieren van een walrus kunt bedienen. Takis schroeft ze er voor ons op en Russiche Roman vertrouwd ons met zware stem waarschuwende woorden toe; “Take care Georgia is dangerous…”. Als Milko voorzichtig naar details informeert is het kort en bondige antwoord; “Everything in Georgia is dangerous…” En daar, beste lezer, moeten wij het ook voorlopig mee doen.


 
Na een geweldige laatste avond in Griekenland in het onverwachts frisse en uitbundige Xhanti hopen wij de grens met Turkije te slechten. Onze poort naar het volgende continent.

Milko’s KTM denkt daar anders over. Kort nadat hij de snelweg opdraait weigert zijn masjien alle dienst. Alle lampjes spontaan uit en geen beweging meer in te krijgen. Tegen de tijd dat het mij opvalt dat hij wel erg lang uit het zicht blijft weigert ook zijn telefoon alle dienst. Gelukkig reden we deze keer voor Brutus uit zodat Allert mij op de hoogte kan brengen. Nu nog zien om te keren op die tolweg…

Als ik 5 kilometer verderop met zoetgevooisde stem in mijn steenkolen engels probeer uit te leggen dat ik wil draaien om mijn maatje te helpen ontmoet ik de uitzondering op de regel; een onaardige Griek. Nee ik mocht daar niet draaien en ja ik moest heen, terug en straks weer tol betalen. Met de volgende afslag pas 10 kilometer verderop zou ik dus 25km moeten rijden om bij mijn maatje te komen. Ik dacht het niet! Ik smijt 1x tol over zijn toonbank, geef aan dat ik hem niet aardig vind en demonstreer hoe een KTM gemaakt is om over een barriere heen te rijden. De slagboom van de andere kant is door een passerende vrachtwagen nog net niet helemaal naar beneden als ik er bukkend onderdoor flits. Dat zal ze leren. De zoete wraak van een tolterrorist.

Dankzij een hulplijntje met onze KTM achterban in de Bilt worden we snel op het goede spoor gezet en weten we weer leven in de KTM van Milko te krijgen. Wat ons rest is een klein maar fijn ommetje over secundaire wegen langs de tolpoort en de hoop dat men aan de grens niet van video’s houdt.

Die grens is ronduit indrukwekkend. Alsof je tijdens de koude oorlog heimelijk naar een duister Oostblok land reist. Een lange brug met tot de tanden bewapende militairen en een enorme groots wapperende rode vlag met de maan en een ster.

De formaliteiten vallen mee en weldra rollen onze wielen over Turkse bodem. Het wordt voelbaar duidelijk dat we weer wat verder buiten onze comfortzone komen. Zelfs de zon houdt zich schuil achter grauwe wolken.

Op de veerpont die ons naar het volgende continent zal brengen raken we gezellig aan de praat met de eerste Turken. De eerste van een reeks van geweldige ontmoetingen met prachtige mensen waarover ik jullie spoedig meer zal schrijven. De laptop hangt aan de stroom maar mijn accu is even leeg. Tot gauw!

DSCF1009
 
Volg de MidlifeCRUISER live

12 Reacties

  1. Eindelijk, hier heb ik op gewacht en op gehoopt. Na het verlaten van het bekende west Europa, worden de verhalen steeds beter! Een heel stuk leuker dan alleen plaatjes kijken. Ook leuk te zien dat de gastvrijheid groter wordt naarmate je verder van de Europese Unie vandaan raakt. Thanx en graag meer van dit soort schrijfsels!

  2. Goedemorgen baardaap bro, hier zat ik ook op te wachten, je blogs lees ik in 1 adem uit. Het avontuur zit in je. Maar probeer je wel een beetje te onderhouden niet alleen je motor. Je begint op iemand te lijken . Succes verder ik kijk uit naar je volgende blog. ❤❤❤

  3. Je bent het schrijven nog niet verleerd zie ik. Ondanks dat we dagelijks op de hoogte worden gehouden door de Facebook berichten kijk ik toch uit naar het verhaal op de MidlifeCruiser. Tot op heden gaat de reis zoals je het wil hebben. Van asfalt naar zand, van hotel naar tent, en als belangrijkst denk ik, van mens naar mens. Vraagje over de GoPro, draait die de hele tijd als je aan het rijden bent of zet je die steeds bewust even aan? De vijftiende dag is begonnen. Succes en geniet.

    • In brutus draait de hele dag een dashcam mee. De rest moet ouderwets worden aangezet… en staat dus uit op de momenten die tellen!

  4. Dit is wat we willen lezen hier hebben we op zitten wachten, nu wanen we ons weer een achterop de motor, leuk om mee te mogen maken. Doe voorzichtig maar geniet ervan, doen wij met jullie mee. ⛩

  5. Dit is wat we willen lezen hier hebben we op zitten wachten, nu wanen we ons weer achterop de motor, leuk om mee te mogen maken. Doe voorzichtig maar geniet ervan, doen wij met jullie mee. ⛩

  6. Beeldend geschreven…ik zie het althans voor me en zorgt voor gegrinnik…

  7. Wilco en de andere avonturiers,wat een mooie verhalen,dank.
    Wij hebben resepect voor jullie moed en doorzettingsvermogen,zelf durven wij niet eens te gaan naar een all inclusief resort in Turkije laat staan wat jij allemaal doet en meemaakt.
    Veel plezier en veilige kilometers.
    Groeten Annelies en Gerard

  8. Leuk om te lezen dat alles loopt zoals jullie het gepland hadden (inclusief het avontuur). Het is leuk om je stukken te lezen, ze lezen prettig en je weet een ander heel beeldend te verwoorden, dit is jou wel toevertrouwd. Hoewel minder avontuurlijk maar ook in het kouwe kikkerlandje vervelen we ons niet. Verder gaat alles zijn gang. Ben erg benieuwd naar het vervolg van jullie avonturen.

  9. Dag Wilco,

    Prachtige verhalen en mede door de mooie foto’s wordt het tastbaar.
    Mocht je je afvragen of het verhaal te lang is of te veel foto’s heeft, dan kan ik aangeven dat ik best de moeite wil nemen om 30 minuten leestijd te reserveren
    Veel plezier met de voortzetting van jullie queeste.

  10. Ziet er fantastiesch uit zo op de foto’s en het gaat zo te lezen goed met jullie rij voorzichtig op naar het volgende avondtuur groetjes, Peter

  11. We verslinden je beschrijvingen en genieten van je foto’s
    Nog veel succes. Bartuk.

Gesloten voor reacties