Dos papa’s op de pampa’s

Een hernieuwde expeditie naar de oneindige vlaktes van het Iberisch schiereiland. Deels omdat het leven daar zo lekker voortkabbelt, omdat de mensen zo vriendelijk, het eten zo lekker en de natuur zo afwisselend is. Maar heel stiekum vooral omdat deze twee krasse knarren lijf en lenden hoopten te laven aan een zuidelijke zonnetje. En dat laatste wil de eerste dagen nog niet zo lukken… zodra de grens van Spanje aan de einder verschijnt komt het met bakken uit de hemel.

Niet iedereen kent mijn koene compaan Reggie; al sinds jaar en dag delen wij naast de vurige passie voor het reizen op twee gemotoriseerde wielen ook een zoon en zijn prachtige gezin. Vol goeie moed en verlangend naar wat er komen gaat piepen we er gezellig een paar weekjes tussenuit. Met een volgeladen bus rollen we naar onze eerste slaapstek onder Gerona en vandaar gaat het vlot verder op 2 paar gewillige wielen. Reggie bezigt een aardig woordje Spaans. Wel zo handig om te ontdekken waar de helden en paradijsvogels hier zoal echt mee bezig zijn.

 
Na een stevig ontbijt rollen onze banden eerst nog wat weifelend over het kletsnatte asfalt. De eerste dag is sowieso altijd ff wennen maar dit maakt het niet gemakkelijker zo. Men zegt dat je minstens 80% grip overhoudt in de regen en dat lijkt ook zo te zijn als je naar die boys in de MotoGP kijkt. De angst voor een glibberpartij zit dan ook vooral tussen je oren maar daar zit ie wel vrij stevig. Als het goed is groeit het vertrouwen met iedere kilometer. Komt goed uit want daar hebben we er dit jaar plenty van voor de boeg.

De eerst geplande stop is Montserrat; een gebedsoord hoog in de bergen. Het eerste wat we zien is een stevige slagboom voor een fors betaalde parkeerplaats. Door het slechte weer en de mislukkende wittebroodsweken met mijn nieuwe navigatie Truus hebben we weinig ruimte voor een uitgebreid bezoek. We besluiten dat Reggie voor de ingang bij de motoren blijft en ik te voet ff naar boven loop voor de broodnodige plaatjes. Aanvankelijk enthousiast klos ik met mijn zware motorlaarzen tegen de berg op als ik een van de vele geparkeerde auto’s ritmisch zie bewegen. Heel even denk ik nog dat ze pech hebben en hem aan proberen te duwen. Iets anders verwacht je toch niet op de drukke parkeerplaats van een klooster? Klaar om mijn helpende hand te bieden werp ik voorzichtig een meer nieuwsgierig dan gewenste blik door de beslagen ruiten naar binnen. Daar zat natuurlijk niemand op mijn hulp te wachten. Veel te druk met elkaar. Alleen het handje ontbrak maar verder was het een kopie van de beroemde scene uit de Titanic. Een tikkeltje verrast vervolg ik mijn voettocht maar naar het heiligdom.

De weg loopt rond en stevig omhoog langs de bergwand. De eerste paar keren hoop ik dat mijn bestemming net om de hoek zal verschijnen. Daarna zet ik eigenwijs door omdat anders alle genomen moeite tevergeefs zou zijn. Amechtig heigend kom ik naar wat wel een kille kilometer lijkt te zijn aan bij een ware kermisattractie. Weinig plechtigs te bekennen. Vooral toeristen die waarschijnlijk dezelfde vergissing hebben gemaakt als ik. Een paar plaatjes als bewijs en dan klos ik maar weer naar beneden. Het bewogen vehikel is inmiddels zelfs zonder aanduwen verdwenen als sneeuw voor de onzichtbare zon.

Dag twee is gezegend met een zonnetje. We smullen met volle teugen van de oogstrelende landschappen en vooral het onberispelijke wegdeksel. De ene bocht gaat over in de volgende en onze machtige machines wentelen kwispelend van oor op oor. Dit is het feest waar we voor komen!

Niet alleen wij komen in de vakantiestemming. Ook de beemer van Reggie is wat lui. In een steile bocht naar rechts besluit hij om spontaan te gaan liggen. Zijn baasje komt gelukkig alleen met de schrik vrij. De valbeugels staan hun mannetje en voorkomen lastige schade. Slechts een afgebroken richtingaanwijzer maakt het de weerbarstige tweewieler onmogelijk om de komende dagen op rechts te knipogen. Niets wat de dealer in Valencia later deze week niet kan verhelpen.

Aan het eind van een zinderende zondagmiddag trekt het reservelampje van mijn blauwe monster de aandacht. Na drie tankstations die opgeheven of gesloten blijken te zijn wordt het weer eens ouderwets spannend. Gelukkig is een alleraardigste pompbediende ons bij de vierde graag van dienst. Ietwat later dan gepland betreden wij de hoogvlakte om al schemerend bij ons fraaie hotel te arriveren. Genietend van een welverdiend biertje kijken we vanuit wat ooit een gelddrukkerij was terug op twee mooie dagen. Tevreden volgen wij het voorbeeld van de beemer en gaan we, tot de tanden bewapend met oordoppen, ook op één oor.

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet