T-83 Soepel Spoorzoeken

blader omlaag

Het interne kompas werd gekalibreerd met wat mijn gulzige ogen zagen.

Oostwaards net zoals de mannen van The Long Way Round. Hun route nam ons van London mee naar New York. Gevleugeld oversteken vanuit Magadan zit er echter niet meer in. De luchtbrug vanuit Siberie naar Anchorage in het hoogste Noorden van Amerika is al jaren opgeheven. Oost Azie moet dus het eindpunt worden. Brommert op de boot en Willie door de lucht naar huis.

Onze eerste ingeving was China. Sjanghai bekte wel lekker. Vanuit Mongolie een strakke streep omlaag. Op de Speciale Reis tentoonstelling in de Beurs van Berlage troffen we het illustere gezelschap dat de oranjekaravaan naar de spelen in Beijing had georganiseerd. Een kluppie kanjers met auto’s en motoren. Dat wil zeggen; tot aan de grens van China want vanaf daar konden onze collega tweewielers te voet verder. Motoren met meer dan 125cc vonden ze in het land van Nǐ hǎo eng. En wat erger is; dat geldt anno 2016 nog steeds. Je zou toch denken dat ze daaro wel vaker een oogje toeknijpen. Niet dus. De enige strakke streep werd een vette rooie… door Sjanghai!

Maar, waar stappen we dan af? Vladivostok leek weinig romantisch; een donkergrijs gemutste industriemetropool met de aantrekkingskracht van een stinkdier. Naar het zuiden wordt ons de pas afgesneden door Afghanistan en Pakistan die een tikkeltje te wild zijn voor deze amigo’s. Wat nu?

Tja Japan. Belachelijk dat we er niet eerder aan dachten. Stomweg de perfecte bestemming. Het mystieke land achter de einder waar de zon iedere morgen geboren wordt. Zo’n finale vraagt om een bijzondere entree. En die vonden we. De minder begaande route via Vanino en Sakhalin zeebeent ons onverhard en golvend naar de noordelijkste spits van de Nippon Archipel. Over het eiland Hokkaido laten we ons linksrijdend langs Olympisch Sapporo naar de een-na-grootste metropool ter wereld zakken. Kortom; van Hiero naar Tokyo.

Na de twee belangrijkste prikkers op de kaart wordt het zaak om er een zo interressant mogelijk touwtje tussen te spannen. Een parelsnoer dat inmiddels 20.000 kilometers telt en 20 prachtige landen aan elkaar rijgt. Een feestje voor de zintuigen. Want zeg nou zelf; de foto’s in dit bericht zijn toch om van te likkebaarden?


 
Zo dalen we langs de Adriatische kust af naar het zonnigste zuiden en brokkelt onze comfortzone langzaam af. Eerst verdwijnt de taalvaardigheid, vanaf Griekenland worden verkeersborden en geschriften onleesbaar en als we in Istanbul de Bosporus beslechten wisselen cultuur en religie van gedaante. Over wat daarna in het verschiet ligt kan ik alleen naar raden.

Om kilometers te sparen en een duur Carnet de Passage voor Iran te omzeilen kiezen we in Azerbaijan het ruime sop. De Kaspische zeeboot van Baku naar Türkmenbaşy is nu al zenuwslopend en vormt een van de troeven die moedertje tijd tegen ons globetrotters in petto heeft.


 
Na 600km zinderende Karakorum woestijnhitte wacht ons de Pamir Highway. Als overblijfsel van de befaamde zijderoute voert hij ons als hedendaagse Marco Polo’s over belabbert wegdeksel aan de wolken. Moedertje natuur zal een bijzondere minnares blijken. Als ze ons niet overwint met verdroging, malaria of hoogteziekte zal ze ons belonen met het prachtigste schouwspel ter wereld. Ik kan niet wachten!

Vrijwel alle ex-soviet „stans” rollen onder onze wielen door totdat we na een korte eerste kennismaking met Mother Russia zelf het begeerde Mongolie bereiken. Ons stof zal opwaaien over de onverharde vlaktes van Djengis Khan. Ik droom nu al over de hemelse landschappen en zijn spirituele bevolkers. Over taai gespierde wilde paarden en zwervende kamelen. Op voorhand is dit het land en het moment in de reis waar ik de climax van mijn beleving verwacht.

Wat ons na een pitstop in Ulanbataar rest is het enige langgerekte asfaltlint dat door de immense Siberische taiga’s naar het verre oosten slingert. Alleen het grootste land ter wereld scheidt ons nog van de rijzende zon. ’s Nachts te gast bij wolven en beren. Overdag de strijd tegen de klok. Lange dagen tot de rand toe gevuld met kilometers, nabeschouwingen en zelfreflectie.

En nu maar hopen dat het leer sterk genoeg is en mijn helm niet te klein…

Ashgabat_-__Ertugrul_Gazi_Mosque

1 Reactie

  1. Ja, koester je maar in de voorpret Wilco. In het fantaseren en dromen hoe geweldig het wordt, voordat je werkelijk aan de tocht der tochten begint. Plannen maken, routes uitstippelen, landkaarten raadplegen, foto’s bekijken, de mooiste plekken uitzoeken, etc. De voorpret geeft het grootste geluk…… Want als je straks werkelijk op weg gaat….

Gesloten voor reacties