Venabygd : 3.188 km

blader omlaag

Formeel begint de terugreis vandaag. We hebben het meest noordelijke puntje van onze route bereikt. Volgens mij is Trondheim sowieso de meest noordelijke lokatie die ik ooit met mijn aanwezigheid bezoedeld heb.

We verwachten weer een koude en natte dag en gaan vandaag extra vroeg op pad omdat we veel kilometers moeten maken. Evert is er meer dan klaar voor. De man die sneller droogt dan zijn schaduw. En deze keer in nieuw regenplastiek. Laat die weergoden maar komen, hij lust ze rauw!


 
En zo ploffen wij op ons gemak in de vroege zondagochtenduren in zuidelijke richting door Trondheim. Het rode stoplichten fenomeen doet zich ook deze keer weer voor. Het valt ons, driedubbeldik aangeklede motormuizen, op dat de meeste passerende dames met blote benen lopen. En nee, deze keer bevinden we ons niet in de rosse buurt. Hebben we toch mooi echte stoere vikingen gezien.

Snel nadat we de industriele zone van Trondheim gepasseerd zijn voelen we ons weer thuis op het platteland. Asfalt gaat ook hier weer naadloos over in zand en klei. Een tikkeltje vreemd; offroad rijden met verkeersborden en vangrails. Net zoals destijds in Slovenie. Door de regen is de klei glibberglad en worden we lekker beziggehouden.


 
Ik heb jullie nog niet verteld over de Noorse fauna. We zien geen beren, geen wolven en rendieren komen alleen voor in hamburgers en verkeersborden. Nee, de Noorse wegen worden geteisterd door los lopende klimschapen. Dat zijn van die bolletjes wol op dunne pootjes die verschrikkelijk hard kunnen rennen. Vooral als ze mijn bulderende acropovic pijpen horen. Ik heb ze op hellingen gezien waar een klipgeit zich niet durft te vertonen. Geiten zie je hier overigens helemaal niet. Die hebben het vast te koud.

Ik moet opeens denken aan twee prachtige Noorse woorden; “heis” en “bomstation” die achtereenvolgens voor lift en tolstation staan.

De bergtoppen worden per kilometer witter en op zondag is er nergens een bakkie te scoren. De dame in die kleine buurtsuper die we na teveel kilometers treffen zal ons niet snel vergeten. En dat geldt waarschijnlijk ook voor de klanten die ons hebben meegeholpen om die reuzachtige pizza’s soldaat te maken. We hadden het natuurlijk kunnen weten toen ze ons 2x vroeg of we er echt twee wilden…


 
Een van die klanten was Jan Perry. Aardige peer. Hij bouwt die fraaie berghutten waar wij later op de dag ook van zullen genieten. Sinds een paar jaar heeft hij een Nederlander in dienst die naar Noorwegen is geemigreerd. Nederland werd hem te vol. Teveel regeltjes enzo. Jan is erg in zijn sas met deze man. We horen deze week wel vaker dat Noren en Nederlanders het meestal goed met elkaar kunnen vinden. Leuk!

Met een volle buik en warme handen gaan we weer te paard. De reis gaat voort over enorme hoogvlaktes met schier oneindige bossen. Achter elke bergpas wacht weer een nieuwe en ook die heerlijke bochten blijven maar komen. De euforie is compleet als aan het eind van de middag ook het zonnetje schuchter een duit in ons zakje doet.

Volgens een verslag op internet hadden ze bij hotel Venabu ook hytters. We hadden niet durven hopen dat we zo’n fraaie zouden scoren. Gescheiden slaapkamers, open haard en plasma tv met ruim 40 kanalen.


 
Na eindelijk genoten te hebben van het uit Nederland meegezeulde astronautenvoer knikkebollen we er naast de openhaard twee films doorheen. Een weblog later schuif ik moe maar oh zo voldaan na wederom een fantastische dag in mijn bedstee.

Zonder oordoppen deze keer, wat een luxe!

IMG_4637

2 Reacties

  1. Heerlijk om zo te genieten van jullie verhalen. Zie alles weer voor me.

  2. Hallo,

    We hebben alles weer met aandacht gelezen en ervan genoten en wensen jullie een hele goede en behouden reis terug. Genieten maar weer, maar dat doen jullie toch wel.
    We wachten weer op het volgende verhaal.

    Groetjes

Gesloten voor reacties