Geheel tegen ons gebruik starten we de machines met een lege maag.

Pizzakoning Tito kon helaas geen ontbijtje regelen. Doorgaans draai ik op een Sultana en een bakkie maar tijdens onze trips is een stevigere start gewenst. Reikhalzend speur ik na iedere bocht naar uithangborden. Lezen lukt niet maar plaatjes desto beter. Ik begin voor de toorn van mijn collega smulpaap te vrezen als we op de top van de berg vijf sterren zien. Een sjieke tent dus. Die hebben vast wel wat te bikken voor 2 hongerige helden in het leer. Ik heb het vaker gezegd…

het leven van jouw Midlifecruiser is zwaar

Als er geen kilometers op het dagmenu hadden gestaan had ik het genoegen van Evert in een zwembroek mogen ervaren. Hadden we samen een bommetje gemaakt. Gewoon om te kijken of die postzegels van die vals blonde oudjes nog meer op onweer kunnen.

Thuis had ik gelezen over enkele plaatsen op moeder aarde waar de zwaartekracht anders werkt. Zo kun je wetenschappelijke verhandelingen over Karpacz in Polen vinden op het internet. Compleet met filmpjes van auto’s die met uitgeschakelde motor naar boven rollen. Eenmaal aangekomen op de beruchte stek blijven onze motoren echter stokstijf staan. Niet naar voren, niet naar achteren. Nogal wiedus na zo’n ontbijt zou je zeggen. Maar Evert is natuurlijk niet voor 1 gat te vangen. Hij leent een fles van een van de samendrommende aanwezigen en legt die niet zoals iedereen rolbaar maar dwars neer. Kijk zegt hij triomfantelijk; de luchtbel gaat naar rechts! Daarmee meent hij aan te tonen dat het alleen maar lijkt alsof de berg omhoog loopt maar dat zijn geimproviseerde waterpas het tegendeel bewijst. Ik heb mijn twijfels… wat nu als een waterpas óók op zwaartekracht werkt? Dan bewijst hij het vermeende fenomeen juist en hebben we al die Polen ten onrechte in opperste vertwijfeling achtergelaten! Wat denken jullie?

Na een fijne stuurdag strijken we neer in hotel Karolina. Evert vraagt aan de jonge bazin of ze een adresje voor het diner voor ons heeft. Achteraf begrijpen we waarom ze daar niet lang over nadacht; de Gourmet Lounge was van haar ouders! We nemen het haar niet kwalijk. Papa bleek een keukenprins van de hoogste orde. Wat hebben wij (wederom) zitten smikkelen! Morgen moet de vering maar weer een streepje strakker…

De koffietentjes zijn hier dungezaaid. Het is alweer bijna lunchtijd als we er een tegenkomen. Naast ons komen wat werklui zitten die ons in gebrekkig Duits verhalen over hun werkervaringen, opknapauto’s en antieke motoren. Altijd leuk. Bij het afscheid reden voor een foto!

Als het later op de dag voor ons ook voelt als lunchtijd rollen we Vítkov binnen. Op het plein ontwaren we iets wat op een terras lijkt met daarnaast ruimte om de motoren te stallen. Het zijn 2 gereserveerde plekken dus ik rol mijn fiets iets verder de stoep op zodat er ook nog een auto op de parkeerplaats past. Ik heb mijn helm nog niet afgezet of het raam van het gebouw achter mij zwaait open en een bedenkelijk kijkende man zegt iets tegen mij. Hij lijkt te beweren dat ik niet zo verstandig ben… Vrijwel op hetzelfde moment zie ik vanuit mijn ooghoek het woord “Policie” op het uithangbord staan. Plots begrijp ik de blik van de man iets beter. Met mijn meest onschuldige blik vraag ik hem of ik mijn masjien moet verplaatsen. Hij lacht en lijkt mijn verwarring te vatten. Als het alleen voor de lunch is mag ie blijven staan. Wat een kanjer!

Net zoals onze huisbaas deze nacht. Evert past er wel 3 keer in. De beste man is niet alleen groot maar denkt ook groot. We strijken neer in een monstersuite van 50m2 met een enorme tv en privé sauna. Naast de 5-zits loungehoek staat zelfs een loopband waar we met gemak met z’n tweeen op zouden passen. En al dat moois voor nog geen 35 euries de man. Het is wel de eerste keer dit jaar dat er niemand Engels of Duits spreekt. Gelukkig blijven de eerste vreemde woordjes inmiddels ook plakken. Al klinkt het nergens naar de mensen waarderen het zichtbaar als je het voor ze probeert.

We hebben een rustdag gepland in Zakopane. Deze hoogste stad van Polen leek vooraf ook een hoogtepunt van de reis. Wat valt de werkelijkheid soms tegen! Ik heb nog nooit zoveel toeristen bij elkaar gezien. De hele stad krioelt als een mierenhoop. Overal waar je kijkt. Alle toegangswegen worden door files gevuld en het kost ons zelfs op de motor behoorlijk moeite om het geboekte hotel heelhuids te bereiken. Hier gaan we zeker niet twee dagen gelukkig worden!

Wederom zit het geluk samen met jullie achterop. Men kan de preferentie van 2 gescheiden bedden niet waarmaken. We zijn dan wel maatjes maar lepeltje-lepeltje liggen in een klein tweepersoonsbed gaat ons zelfs te ver. Op de vrouw des huizes na accepteert men onze annulering met begrip.

Inmiddels is het halfzeven, moeten wij de stad heelhuids zien te ontvluchten en nog een geschikte slaapstek scoren.

Ach wat… we hebben wel voor hetere vuren gestaan

Volg de MidlifeCRUISER ook live per satelliet