Gisteren hebben wij in Ardales een luxe suite gescoord voor een prikkie. De lokale pandjesbaas had waarschijnlijk liever 2 vreemde vogels in zijn huis dan 10 in de lucht.

Nadat ik in mijn steenkolenspaans contact heb gelegd met de lokale bejaardenbende staan onze motoren veiliger dan ooit voor de deur. Ze zien er stuk voor stuk beminnelijk uit maar wee degene die een vinger naar onze fietsen uitsteekt. Mocht ik maar een foto van ze maken.

full-width

 
Nu het moeten is veranderd in willen ligt het avontuur weer helemaal open. De suite is zo relaxed dat ik in de morgen meteen een verzoek tot verlenging indien. Zo kunnen we een hele dag zonder bagage door de omgeving knallen en de dag erna ruim op tijd in Jaen voor de kasteelheer verschijnen. Eureka!

De vriendelijke manspersoon is op zondagmorgen ingewisseld voor een keurige receptiedame. Het ritueel herhaalt zich. Natuurlijk spreekt ze Engels maar na 3 woorden lijkt ze het spoor al bijster. Daar gaat ie weer: “yo hablo un porquito espagnol”. Ik krijg haar zowaar zover om te verlengen. Echter niet nadat ik verplicht met haar een boekje en een plattegrond van de omgeving heb doorgenomen. Iedere keer als ik een voorzichtige poging doe om richting suite te schuifelen kijkt ze me verontwaardigd aan en fluistert “dos minutos señor”. Man wat kunnen die lang duren!

Via facebook hebben we contact met Berti die al een kamer heeft geboekt in Toledo. Hij vliegt op dinsdag vanuit Brussel naar huis in Torrox en moet dan subbiet zijn paard de sporen geven. Tof dat het er alle schijn van heeft dat we hem dan toch gaan ontmoeten.

Tijdens de rit beleef ik een paar spannende momenten. Zo daal ik weer af in de verkeerde steeg en moet ik dat zware kreng op een steile helling zien om te keren. Ik ben waarschijnlijk niet de eerste want in het gelaat van een meegenietende pensionado beweegt geen spier. Dat geldt overigens ook voor zijn handjes. Moe van het praten zeker. Enige zweetdruppels en kilometers later zweven we met gepaste snelheid verder. Het is in een grootse vallei op een zeldzame rechte weg als ik de aandacht een moment laat verslappen. Zonder enige vorm van waarschuwing veranderd de weg opeens in een bouwput. Door de eerste kuil knal ik diep in de veren die me over de tweede kuil heen laten springen. Een vliegende hollander! De fiets lost het daarna voor me op en maakt mijn spoor weer strak. Wederom hulde voor KTM! Gelukkig werd Detto gewaarschuwd door mijn schoonspringpoging en kom hij op tijd zijn remmen pijnigen.

 
Omdat de kilometers vandaag minder talrijk en vooral minder heet zijn arriveren we prettig op tijd retour in Ardales. We vertrouwen onze machines weer aan de ervaren buurvrouwtjes toe. Nog even en het is alsof we hier al jaren komen. Dan herinner ik me plots een plaatje van een jacuzzi op de balie van die allervriendelijkste receptiemevrouw. Het duurt niet lang of de omgeving geniet van mijn rode zwembroek en ik bubbelend van het avondzonnetje. Ik heb het eerder geschreven; het leven van een motormuis is ZWAAR.