Maarssen : 6.170 km

blader omlaag

Na de Atlantic Road in Noorwegen zou de Roemeense Transfăgărăsan highway de mooiste weg ter wereld moeten zijn. Meteen met vette letters op mijn bucketlist. Want waar zo’n weg is voert mijn wil.

Mijn twee favoriete wielen mogen het asfalt van een onbekend stukje Europa beroeren. Mijn gretige reisgeest in contact met een onbekende cultuur, een samenleving met andere ingrediënten. Hopelijk gedragen door mensen die anders tegen de wereld aankijken dan wij.

In de aanloop naar dit prachtige avontuur ben ik vaak gewaarschuwd. Rovende zigeuner bendes zouden verzot zijn op snoepjes van de week zoals wij. Corrupte politie zou om de hoek van iedere straat klaarstaan om ons onterecht op onbetaalbare bonnen te slingeren. Het verkeer gedomineerd door roekeloos rijgedrag. De wegen onbegaanbaar. Onbekend maakte meer dan onbemind. Ons wachtte louter ellende en verdoemenis.

Wat is het een voorrecht om al deze onheilstijdingen resoluut naar het rijk der fabelen te kunnen verwijzen. Als je dit avontuur op onze blog hebt meebeleeft weet je inmiddels wel beter. Hongarije en Roemenië zijn fenomenaal. De wegen zijn spannend, de natuur is betoverend, de politie vrijwel onzichtbaar en er kan heel veel met een kleine beurs. Dat gezegd hebbende bewaar ik het beste voor het laatst; de mensen. Vrolijk, vriendelijk en altijd behulpzaam. Altijd die opgestoken werkhand vanuit het veld waar je voorbij rolt. Lachende en zwaaiende kinderen in ieder dorp. Bewonderende blikken in je achteruitkijkspiegel. Diensten worden nooit geweigerd, fooien wel. Helpende handen worden geboden zonder winstbejag.

Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Diepere gesprekken brachten veelal rimpels aan het oppervlak van de vijver. Soms de hang naar een ouder systeem dat vrijheid kostte maar wel werk en goede wegen opleverde. Jonge mensen die verdoofd leken door het gebrek aan groeimogelijkheden. Taalverschil en tegenstellingen tussen Noord en Zuid. Zorgen zijn er zeker. Ze stonden echter nimmer in de weg.

De weg zelf wel. Als een maanlandschap met hongerige kraters die eenzijdig de oorlog verklaren aan je voorwiel. Wee degene die zich hier waagt met een buikschuiver, choppende salonsluiper of minder robuuste bochtenbikkel dan die van ons. Hoeveel gaten kan een mens ontwijken? Wakker houdt het je in ieder geval.


 
De Transfăgărăsan zelf krijgt het voordeel van de twijfel. Absoluut indrukwekkend en alleszins een aanrader. Qua bochtenwerk en rauwe asfaltserpentines een ongeslagen kampioen. De Trans Alpina bedwingt een halve dag verderop dezelfde Karpaten. Boven de boomgrens boeiender. Completer met mens en dier. Doe jezelf een plezier en beleef ze allebei!

Mijn verhaal eindigt zoals altijd met mijn dank. Aan John die ons vangnet verzorgde, aan Anton die me hielp om de dorst van mijn machine te bedwingen, aan Ana die mij iedere keer weer de ruimte gunt en natuurlijk aan mijn maatje Evert die op onnavolgbare wijze mijn achteruitkijkspiegel, oren en dagen heeft gevuld.

Het is een enorme stimulans dat er weer zoveel mensen via de blog met ons hebben meegereisd. Het is reuze inspirerend om iedere nieuwe dag aan te vangen met jullie reacties op facebook en deze website. Dit jaar beleefden we zelfs het genoegen van een vaste columnist. Klasse Nico Jan! En waag het niet om de volgende keer je vingers in je zak te houden. Voor de anderen is het nooit te laat om hieronder ook nog een teken van leven te geven. Maar ook zonder ben je de volgende keer weer meer dan virtueel welkom achterop.

 Four wheels move the body, two wheels move the soul

20140903_121243

17 Reacties

  1. Het is dus allemaal wonderwel meegevallen, dit reisje. Als ik al die verhalen van jou lees op dit blog, ga ik toch denken, die gozer heeft al zoveel meegemaakt, gezien en beleefd, hij is nauwelijks nog enthousiast te krijgen voor wéér een paar bergen en bochten. Ik vond het plezierig om deze tour op mijn eigen wijze mee te mogen beleven. Fijn om te vernemen, dat jullie dat konden waarderen! Ik zie uit naar de volgende gezamenlijke trip!

  2. Blij dat je weer veilig bij Ana bent, ik heb enorm genoten van je blog !!

  3. Super leuk je verhalen elke ochtend te mogen lezen. Wat een belevenissen.
    Welcome home!!

  4. Bedankt voor alle mooie verslagen en foto’s,we hebben ervan genoten.

  5. Ik heb ook met veel plezier iedere morgen meegelezen, echt leuk…
    maar toch ook blij te weten dat je weer gewoon veilig thuis bent <3

  6. Wat fijn dat jullie weer veilig thuis zijn na zo’ n alweer geweldig avontuur. Ook deze keer hebben we genoten van de prachtige verhalen en de bijbehorende foto’s . Jullie hebben deze tocht gemaakt maar wij mochten er een beetje bij zijn. Bedankt daarvoor!
    Het was lachen en genieten voor ons en ook voor de prachtige schrijfstijl die jij hanteert Wilco, GEWELDIG!!!!
    Op naar een volgend avontuur waar wij hopelijk weer bij mogen zijn.
    Groetjes van ons ook aan Ana en tot ziens!

  7. Fijn dat jullie weer veilig thuis zijn. Dit is weer een prachtige ervaring om op terug te kijken. Ik vond het leuk om jullie reis op deze manier mee te mogen beleven!

  8. Ben blij dat jullie weer veilig thuis zijn.
    Het was een groot plezier elke dag de verhalen te lezen met wat jullie allemaal beleefden die dag.
    Ook de foto’s gaven een mooie weergave van wat jullie allemaal voor moois hebben gezien onderweg.
    Jullie weer een ervaring rijker, wij afkick verschijnselen, geen verhalen meer.
    Bedankt Wilco dat je ons zo trouw op de hoogte heb gehouden van jullie avonturen.

  9. Yo maatje. Mooie tocht begrijp ik.
    Snap je nu je eigen vooroordelen over Afrika (met stenengooiende kinderen) ?? Hahahaha
    Blij dat je weer heel thuis bent.

  10. Het zit er weer op. Ruim 2 weken sturen door ons onbekende landen. Veel gezien, veel beleefd en vooral heel veel genoten.
    We hebben leuke, bijzondere en vooral heel aardige mensen ontmoet op deze roadtrip. Hun financiële beperkingen gingen vaak hand in hand met een grote mate van behulpzaamheid, openheid en vriendelijkheid. Verbijsterend en in tegenspraak met alle vooroordelen!

    Het rijden was natuurlijk een feest, mede door het goede weer. Verhard, onverhard, stof en modder. Dat allemaal hebben we ervaren in een zeer afwisselend landschap.
    Bergen, bossen, poesta´s en kilometers lange kaarsrechte wegen, omzoomd door enorme aardappelakkers en uitstrekte uitgebloeide zonnebloemvelden.

    Onuitwisbare indrukken heb ik opgedaan. Het wild kamperen op een fantastische plek, compleet met kampvuur, het bezoek aan een privé museum ergens in het binnenland, dwars door Budapest, achterop de KTM met een BMW achterwiel onder mijn arm, gratis benzine van een pensionhouder. Teveel om op te noemen.

    Wilco bedankt voor je vriendschap, gezelschap en alle moeite de je gedaan hebt, om deze mooie reis te componeren en tot een succes te maken.
    Het is een onvergetelijke beleving geworden, waar ik met veel genoegen op kan terugkijken.

    Uitkijkend naar ons volgende avontuur, moeten we het nu doen met de foto’s en de vele, vele herinneringen….

  11. Het was voor ons de eerste keer om jou mooie en avontuurlijke reis op deze manier te mogen volgen. We hebben er enorm van genoten. Dankjewel! Op naar de volgende keer!

  12. Mannen,
    Dank dat we jullie avonturen hebben mogen meebeleven. Het is bijna net zo leuk als zelf mogen ervaren. Ik ben al benieuwd naar jullie volgende avontuur.

  13. Wat een geweldig reisverslag heb je geschreven Wilco!
    Ik heb er erg van genoten, het was elke keer weer spannend.
    Elke ochtend keek ik weer uit naar het verslag. Ik kijk alweer uit naar jullie volgende avonturen.
    Heerlijk dat jullie het samen goed gehad hebben en dat jullie weer veilig thuis zijn gekomen.
    Één vraagje: Hoe is het gegaan met het inleveren van de door Evert gehuurde motor? 🙂 🙂
    Groeten,
    Gerard.

  14. Hoi Mannen,

    Ben blij dat jullie weer heel huids terug zijn en dat jullie hebben genoten van het avontuur ik vond het weer geweldig om te lezen en door al die verhalen kriebelt het alweer om te danken aan het mannen motor weekend 2015. Spreek jullie snel ergens in de kroeg b.v. Willem slok doei doei groetjes, Peter

  15. Voor mij de eerste keer dat ik op deze wijze mee ben genomen naar vreemde landen Het relaas was dermate inspirerend dat je de volgende dag wel moest kijken wat er nu te beleven viel. Bij het lezen van het verslag verscheen er ook altijd een glimlach op mijn gezicht. Ik kon het me zo voorstellen. Knap van Wilco dat hij dat het op deze manier op papier kan zetten Petje af. Bedankt……….

Gesloten voor reacties